Od Hayley C.D Ryana

Po całym dniu w końcu dotarliśmy do szpitala, w którym leżał tata. Byliśmy wykończeni psychicznie i fizycznie. Było mi słabo, ale musiałam odnaleźć salę w której leżał tata. Szliśmy między oddziałami szpitalnymi i szukaliśmy OIOMu. Bardzo się stresowałam, trzęsłam się coraz bardziej. Ryan bardzo mnie wspierał, ale byłam zaniepokojona bo od przeszło 6 godzin nie dostałam żadnego SMSa od siostry. Łzy zaczęły mi się automatycznie lać po policzkach. Myślałam, że nigdy nie dotrzemy na miejsce.
W końcu weszliśmy na ogromny oddział OIOM. Zaczęłam biec przed siebie zostawiając chłopaka z tyłu. Zobaczyłam przed sobą moją siostrę, rzuciłam się na nią i przytuliłam ją najmocniej jak tylko mogłam:
- Katherine…
- Hayley… - powiedziała zapłakana dziewczyna
- Co z tatą?! Czemu nic nie pisałaś?! – zapytałam płacząc
- Telefon mi wysiadł. Przepraszam. Jest coraz gorzej. Po wypadku podobno jego stan był stabilny, ale po przyjeździe do szpitala okazało się, że połamał się praktycznie w całości, potem doszedł krwotok wewnętrzny i od 2 godzin ratują mu życie….. – wydukała płacząc
Zaczęłam zanosić się łzami, a Ryan przytulał mnie i próbował mnie uspokoić na Marnę. Ani ja ni Katherine nie mogłyśmy powstrzymać łez… Czas dłużył się niemiłosiernie. Trochę ochłonęłyśmy i w końcu przedstawiłam Ryana siostrze.
Po godzinie z Sali wyszedł lekarz. Rzuciłyśmy się na niego jak dzikie zwierzęta.
- Panie doktorze i jak?!!!!!!!! – prawie jednocześnie krzyknęłyśmy
- Bardzo mi przykro dziewczęta, ale wasz tata nie żyje. Staraliśmy się mu pomóc, ale obrażenia były zbyt silne i jego serce przestało bić. – powiedział prawie bez emocji
Po tych słowach zamarliśmy. Kate płakała jak jeszcze nigdy. Nigdy nie widziałam jej w takim stanie, nawet po śmierci mamy tak nie płakała. , W ogromnym szoku podeszłam do Ryana i ledwie stojac na nogach powiedziałam:
- Wracamy do akademii, tutaj moje życie straciło sens, umarło po prostu……….

<Ryan??>