Od Amarissy do...

Rzuciłam swoją torbę na łóżko, nie dbając o to by zabrać się za jej rozpakowywanie. Na chwilę obecna byłam zbyt podekscytowana, żeby myśleć o czymś tak przyziemnym jak układanie ubrań, przeglądanie szafek czy nawet jedzenie. To wszystko było obecnie czymś, bez czego mogłam się z całą pewnością obejść.

Wybiegłam z pokoju i dopiero przy drzwiach wyjściowych z pokoju przypomniałam sobie, że pasowałoby zamknąć drzwi… no i ludzie, których mijałam dziwnie na mnie patrzyli, szczególnie, kiedy klepnęłam się w czoło w celu upomnienia samej siebie.

Zamknąć drzwi poszłam już wolniej, choć nadal szybko i jakby lekko nerwowo, zabrałam też torbę, o której oczywiście zapomniałam w pierwszej chwili. To wszystko przez to, że chciałam już wyjść, wszystko obejrzeć, być wszędzie na raz. Tak, to ostatnie bardzo by mi się przydało, szczególnie kiedy stałam chwile w miejscy zastanawiając się czy iść pierw w prawo czy w lewo. W końcu ruszyłam w prawo i cały czas musiałam przypominać sobie, że nie powinnam biegać jak wariatka, z otwarta buzią. Udawało się… aż do momentu, kiedy moim oczom nie ukazał się padok, a którym spokojnie pasły się wierzchowce.

Podbiegłam do ogrodzenia i nie minęła chwila, a wspięłam się na nie, żeby na nim przysiąść. Nie myślałam w tym momencie o tym czy spadnę, czy tak wolno… Po prostu chciałam być jak najbliżej nich!

I wtedy właśnie moim oczom ukazała się moja miłość. Ogromne, czteronogie cudo o czarno-białej sierści. Nie mogłam wyjść z zachwytu, szczególnie kiedy koń podszedł do mnie, najwyraźniej zaciekawiony intruzem, jakim niewątpliwie byłam.

- Hej przystojniaku – powiedziałam do niego i wyjęłam z torby jabłko. – Chcesz trochę?

Koń, ku mojej radości, wziął smakołyk, a co więcej zbliżył się, jakby czekając na pieszczoty, których mu nie żałowałam. Gładziłam tak przez chwilę długa grzywę, poklepywałam go po boku, który nadstawił.

Rozejrzałam się uważnie, bo w mojej głowie zrodził się mały plan. W końcu koń mógł do kogoś należeć… I to do kogoś, kto mógłby sobie nie życzyć tego, co miałam zamiar zrobić. Było raczej spokojnie i pusto. Wdrapałam się więc na ogrodzenie i… oparłam o grzbiet dłonie, żeby zaraz podciągnąć się i wdrapać wyżej. Rozsiadłam się wygodnie na końskim grzbiecie zadowolona niczym małe dziecko z tego, że on mi na to pozwolił.

- Jakiś ty wielgachny o kochany – stwierdziłam i położyłam się, tuląc do muskularnej szyi zwierzęcia.

<Nakryje mnie ktoś?>