Od Aevy C.D Daniela/Abihraja

Nie mogłam uwierzyć w to, że Daniel mi się oświadczył, a rodzice przyjęli to z uśmiechem na twarzach. Po raz pierwszy byłam szczęśliwa i zachwycona. Daniel każdą wolną chwilę spędzał ze mną.  Co noc spoglądałam na pierścionek zaręczynowy i powoli Sarah przyzwyczajała się do Daniela. Daniel codziennie się mną zajmował i troszczył oraz martwił się o mnie. Słodkie to było, lecz trochę przesadzał, lecz za bardzo mi to nie przeszkadzało. Gdy wróciłam do pokoju pokłóciłam się dość ostro z bratem, który powiedział dość ostro:
- Aeva .. jeśli z nim będziesz .. nie ty już nie jesteś moją siostrą  ! nie chce Cie widzieć więcej !
- Tak? To mnie nigdy więcej nikt nie zobaczy! - wrzasnęłam z łzami w oczach, po czym wybiegłam...
Skoro tak stawia sprawę to proszę bardzo, już mnie nie zobaczy nikt z Akademii. ~Wybacz, Daniel. Na razie muszę cię zostawić, gdyż muszę przemyśleć kilka spraw sama, bez ciebie~  pomyślałam i też tak zrobiłam. Jednak najpierw napisałam krótki liścik do Daniela z przeprosinami i wyjaśnieniami również krótki, po czym mu podrzuciłam pod pokój. Następnie wbiegłam do lasu i nawet nie pobiegłam do Sahar, tylko jeszcze dalej. Jak najdalej od Akademii, brata i zmartwień. Najbardziej zależało mi na akceptacji brata! Jednak on nigdy nie był po mojej stronie....  Udało mi się przekroczyć granice Akademii, lecz wpadłam na szamankę....
- Drogie dziecko, czemu płaczesz? - spytała
Wyjaśniłam jej wszystko... Szamanka spojrzała na mnie czułym wzrokiem...
-Czasami kolei losu są nam nieznane i należy się kierować sercem. Tak jest w przypadku ciebie, drogie dziecko.
- Mnie? - spytałam
- Tak. Znalazłaś drogę, jaką musisz przejść, lecz twoje serce się jej lęka, dlatego uciekasz... - odparła
Może miała rację?

- Dobrze robisz. Musisz sama odnaleźć w sobie wewnętrzny spokój i harmonię z naturą. Świat jest niebezpieczny... Musisz nauczyć się jak należy rozpoznawać kto kłamie, a kto ma czyste serce. Niech Manitu i duchy przodków cię prowadzą - powiedziała - Zapamiętaj: W życiu bo­wiem is­tnieją rzeczy, o które war­to wal­czyć do sa­mego końca. Wszys­tkie bit­wy nasze­go życia cze­goś nas uczą, na­wet te, które przegraliśmy.Piękno jest tym, co czu­jesz wewnątrz i co od­bi­ja się w twoich oczach. - po tych słowach znikła.

Wzięłam głęboki wdech i poszłam przed siebie. Szamanka ma rację. Moją drogę muszę znaleźć sama i dowiedzieć czy na końcu czeka na mnie śmierć czy życie z Danielem wraz z dziećmi. Musiałam się przekonać, czy ma rację...

~5 miesięcy później~

Dalej wędrowałam bez przerwy i chęci powrotu do Akademii... Przyznam szczerze...  Byłam już w 5 miesiącu ciąży i szybko się męczyłam, lecz nadal nie czułam, że znalazłam swoją drogę i przeznaczenie. Nadal nie potrafiłam wybaczyć Abihrajowi słów jakie powiedział do mnie i nie czułam by mój powrót do Akademii był mile widziany. Chciałam znaleźć po jego słowach spokój wewnętrzny, który zburzył. Jednak musiałam znaleźć miejsce na odpoczynek, gdyż brzuch mnie bolał.
- Wybacz mi Daniel, że cię zostawiłam....  - wyszeptałam i rozpaliłam ognisko, przy którym upiekłam ryby, które złowiłam.
Jaka jest moja droga? Czy jest nią droga Indian? A może inna? Nie wiem, o co mogło chodzić szamance, a może w jej słowach i gestach kryło się rozwiązanie? Brakowało mi Sahar i Daniela oraz jego opiekuńczości... Co on sobie o mnie pomyśli jeśli wrócę, a co jeśli nie wrócę? A po co miałabym wracać? Jedynie dla Daniela, ale czy on mi wybaczy? A jeśli nie? No właśnie, co jeśli nie.... Po zjedzeniu posiłku powędrowałam dalej. Miałam nadzieję znaleźć drogę którą powinnam podążyć.  Podczas tego miesiąca nauczyłam się polować, łowić i słuchać odgłosów natury... Mogę chyba śmiało powiedzieć, że bardziej zrozumiałam cykl życia Matki Natury i istot w niej żyjących... Na swej wędrówce spotykałam różnych ludzi od myśliwych aż po zbłąkanych... Niektórzy kłamali, a inni nie. Czemu ten świat jest tak podzielony? Nie wiem i na to raczej nie ma odpowiedzi.... Musiałam jeszcze podróżować by poznać odpowiedź....

< Daniel??? Abihraj??? Tak jak pisałam wam na howrse ;) >