Od Irmy C.D Jonathana

Lekarz rozmawiał o tym ze mną jak się czuję i czy nic mi nie dolega, poza bólem ramienia. Odpowiadałam mu spokojnie i że czuję się już dobrze, choć byłam wyczerpana dłuższą rozmową co zauważył. Wyjaśnił mi ze to z powodu dużej i szybkiej utraty krwi przez postrzał. Pielęgniarka w międzyczasie zmieniła mi opatrunek na nowy. Niestety, kiedy to zrobiła ja opadłam na łóżko i po prostu zasnęłam… Czułam się wręcz żałośnie słaba! Obudziłam się po dwóch godzinach. Jonathan chyba wrócił do akademii, więc rzez większość czasu leżałam i gapiłam się za okno. Po jakimś czasie odwiedzili mnie jeszcze „rodzice” i chwilę porozmawialiśmy. To dziwne ale ten postrzał sprawił, że się do siebie zbliżyliśmy. Ojciec był kiedyś żołnierzem a teraz pracował jako biznesmen. Matka natomiast była jego księgową w firmie. Mieli bardzo duże wpływy, przez co ludzie byli dla nas „milsi”. A wręcz sztuczni tymi swoimi uśmieszkami i przesadną dobrocią. Porozmawialiśmy jeszcze o mojej siostrze, że dobrze jej idzie w szkole z czego byłam bardzo dumna! Później wyszli żegnając się ze mną i ponownie zasnęłam i spałam aż do rana.
**
Gdy się obudziłam, akurat wszedł Jonathan i przywitał mnie ciepłym uśmiechem, co zaraz odwzajemniłam. Był jednak spięty z lekka…
- Coś się stało? - spytałam patrząc mu w oczy.
- Nic takiego… Po prostu mało spałem w nocy – powiedział i złapał mnie za rękę. Czułam w tym kłamstwo, lecz nie chciałam drążyć tematu.
- Jak się czujesz? - spytał siadając na krześle obok łóżka.
- O wiele lepiej, choć be leków przeciwbólowych nie mogę jak na razie normalnie funkcjonować – powiedziałam wzdychając ciężko – Lekarze mówią, że może dzisiaj wyjdę! - powiedziałam do niego uśmiechnięta.
- To świetnie! - powiedział uradowany.
- Mam nadzieję że to zrobią, bo jeszcze trochę a chyba tu w końcu zapuszczę korzenie! - dodałam ze śmiechem.
- Obi nie, bo wtedy Cię stąd nie wyciągnę! - dodał również rozbawiony – Zająłem się Alkatrasem i ma się dobrze – dodał jeszcze.
- Tęsknię za nim! Nie wiem jak ja wytrzymam miesiąc bez jazdy! - powiedziałam załamana.
- Szybko zleci nie martw się! - pocieszył mnie za co byłam mu wdzięczna.
Nagle do sali wszedł doktor i jakimiś papierami w ręce.
- Pani wyniki krwi szybko wracają do normy, więc dzisiaj przed południem powinniśmy panią wypuścić – odezwał się i spojrzał na mnie – Ma pani wyjątkowo silny organizm! Rzadko się zdarza, żeby ktoś po postrzale wracał tak szybko do formy – powiedział i wyszedł.
Spojrzałam na chłopaka i się szeroko uśmiechnęłam.
- Widzisz?! Jestem wyjątkowa! - powiedziałam na co się zaśmiał a ja razem z nim.
**
Koło południa wypisali mnie ze szpitala i dali mi wszystkie dokumenty na temat mojego zdrowia. Podpisałam jeszcze tylko wypis i byłam wolna! Miałam co prawda przepisany antybiotyk i leki przeciwbólowe ale to i tak było lepsze niż leżenie w szpitalu! Musiałam jeszcze zmieniać opatrunki, co mnie niezbyt cieszyło, bo nie byłam w tym mistrzynią i mogłam sobie z tym nie poradzić… Kiedy wyszliśmy z chłopakiem ze szpitala, odetchnęłam głęboko i spojrzałam na niego.
- To co wracamy? - spytał uradowany.
- Tak! - powiedziałam zdecydowana i wsiedliśmy do auta, gdzie za kierownicą siedział, jak się okazało pan Rose!
- Witaj Irmo! Jak się czujesz?- spytał patrząc na moją ranną rękę.
- Teraz jest już dużo lepiej, ale wtedy myślałam że zejdę… - powiedziałam na co kiwnął głową i ruszyliśmy w stronę akademii.
**
Gdy dotarliśmy na miejsce i zobaczyłam stajnie, miałam ochotę od razu biec do Alkatrasa! Lecz musiałam jeszcze wysłuchać pana Rose…
- Jesteś zwolniona z zajęć do czasu aż rana się nie zagoi całkowicie. Poinformowałem już wszystkich nauczycieli – powiedział i poszedł w swoja stronę, a gdy zniknął za budynkami, odwróciłam się do chłopaka.
- Chce zobaczyć Alkatrasa! - powiedziałam na co się uśmiechnął – Pójdziesz ze mną? - spytałam trochę niepewnie.
- Pewnie! - odparł od razu i weszliśmy do stajni dla koni prywatnych. Koń widząc mnie zarżał na powitanie. Zaczęłam go głaskać po pysku i wtuliłam siew jego ciepłą i puchatą szyję.
**
Resztę dnia siedziałam w pokoju i odrabiałam lekcje. Jonathan musiał coś załatwić i musiał wyjść… Powiedział mi że to „niby” były jakieś sprawy rodzinne, więc nie przejęłam się tym. Była już noc, więc ziewnęłam ze zmęczenia i Położyłam się do łóżka. Ręka bolała, lecz nie chciałam zbytnio brać leków przeciwbólowych, bo niszczyłam sobie niemi żołądek i wątrobę, bo były bardzo silne… Dlatego chciałam ograniczyć ich używanie do minimum. Czy dam radę tego nie wiem! Położyłam się i otuliłam się swoją kołdrą. Zasnęłam od razu, gdy tylko przymknęłam powieki. Obudziłam się, bo usłyszałam jakieś szmery w pokoju… Otworzyłam oczy i od razu zaczęłam się nerwowo rozglądać. Serce waliło mi jak oszalałe! Wyszłam powoli spod kołdry i chciałam szybko wybiec, lecz gdy próbowałam to zrobić, poczułam jak ktoś złapał mnie za rękę, przyciągnął do siebie i zasłonił mi usta ręką żebym nie mogła wołać o pomoc. Szarpałam się, lecz to nic nie dało, bo mężczyzna był wyższy i o wiele silniejszy ode mnie. Zrobiłam raban o całym pokoju, bo walczyłam tak zaciekle, że co chwilę kopałam w coś nogami. Stłukłam lampę i przewróciłam arę innych rzeczy. Wtedy usłyszałam czyjeś męskie głosy!
- Zostaw ją! - krzyknęło kilka osób i rzuciło się na mojego oprawcę, co pozwoliło mi się w końcu wyrwać z żelaznego uścisku. Jak się okazało, oprawca został powalony na ziemię przez chłopaków z akademika. Zobaczyłam też wkurzonego Jonathana. Stałam sparaliżowana strachem i patrzyłam na tą całą scenę, jak szarpią się z wysokim mężczyzna w kominiarce.

< Jonathan? >