Od Adeline - pisanka pierwsza

Z niemałą irytacją stwierdziłam, że w tym sklepie nie znajdę ani mąki pszennej, ani ziemniaczanej. Wściekła nie miałam zamiaru kupić ani jednego produktu tutaj, więc wszystko odstawiłam na swoje miejsce i odłożyłam koszyk.

- Mogli by chociaż zadbać o takie podstawowe rzeczy na stanie - powiedziałam pod nosem.

- Słucham? - Zapytała młoda ekspedientka.

- Nic, dowidzenia - fuknęłam i wyszłam ze sklepu. Na szczęście byłam w alejce gdzie są same spożywczaki więc nie musiałam toczyć się po całym mieście, by dojechać po produkty na babkę majonezową. Weszłam do pierwszego lepszego marketu o interesującej nazwie 'U Mrówki'. Wzięłam pomarańczowy koszyk i wyruszyłam na poszukiwanie produktów między sklepowymi półkami. Jako pierwszy cel ustaliłam sobie mąkę ziemniaczaną i pszenną. Całe szczęście stały obok siebie i nie musiałam prosić o pomoc tych pań ze sztucznymi uśmiechami. Dość blisko stały wytłaczanki z jajami, wybrałam tą z sześcioma jajkami, ponieważ wiedziałam, że tyle mi wystarczy. Kolejnym składnikiem był majonez. Po morderczej wędrówce na drugi koniec sklepu znalazłam ten upragniony majonez firmy Mosso. Tuż obok znalazł się biały cukier, cukier waniliowy i proszek do pieczenia. Ostatnią moją zdobyczą była ładna i duża cytryna. Udałam się do kasy, lecz ku mojemu zdziwieniu kolejka była przeogromna.

- No tak co ludzie mogą robić w piątek przed świętami - warknęłam cicho i ustawiłam się na samym końcu kolejki. Ze znudzeniem zaczęłam przeglądać instagrama, raz co raz napotykając się na post, który bardziej przyciągał moją uwagę. Nagle napisała do mnie mama.

_Cześć kochanie, święta idą! Mam nadzieję, że coś upieczesz_

Uśmiechnęłam się pod nosem i odpisałam:

_Właśnie stoję w kolejce po składniki do babki majonezowej, trzymaj kciuki żeby wyszła!_

Lecz po odpisaniu już żadna wiadomość nie przyszła, najpewniej musiała pójść na trening. Weszłam na snapchata by posnapować z moją starą znajomą. Zrobiłam jakąś głupią minę do zdjęcia i dodałam napis: "Ludzie chyba nie mają co robić w Wielki Piątek". Na moje nieszczęście nie odebrała snapa, pewnie teraz siedziała w gronie rodzinnym. Nagle do moich nóg podszedł mały chłopczyk, który w ręku niósł białą jak śnieg stokrotkę. Trzeba przyznać, że jakoś szczególnie nie przepadam za dziećmi. Szczególnie tymi noworodkami, którzy patrzą się na Ciebie ślepo i nagle płaczą bo coś im nie pasuje. Ten chłopiec miał przeogromne niebieskie oczy i blond włosy, a jego głowa byka przykryta uroczym granatowym kapelusikiem. Dłoń chłopca zawędrowała w stronę mojej ręki, dziecko podało mi ten kwiatek. Z nieukrywanym zaskoczeniem przyjęłam prezent i posłałam mu delikatny uśmiech. Nagle po niebieskookiego przyszła matka, która emanowała złością.

- Marcus ile razy mam Ci powtarzać, że nie możesz się ode mnie oddalać?! Bardzo przepraszam za kłopot - powiedziała.

- Przepraszam mamo... przepraszam proszę pani - powiedział smutnym głosem.

- Ależ nic się nie stało, nie ma za co przepraszać. Dziękuję za kwiatuszka - odpowiedziałam i wysiliłam się na szeroki uśmiech. Zauważyłam, że kolejka znacznie się zmniejszyła bowiem stałam już trzecia w kolejności. Zaczęłam wyciągać produkty na taśmę. Odłożyłam koszyk pod regał i czekałam na moją kolej. Kasjerka wydawała się być miła i kulturalna, ponieważ nie rzucała rzeczami jak dzika. Cena była niska więc zapłaciłam gotówką, schowałam produkty w plecaku i wyszłam ze sklepu. Wsiadłam na mój motocykl i pojechałam do akademii. Zakupy odniosłam do akademickiej kuchni, a sama poszłam się przebrać do pokoju. Zdjęłam moją czarną bomberkę, a na jej miejsce założyłam jakiś fartuch do gotowania, związałam włosy w koka i zeszłam na dół by zacząć przygotowywać moje danie wielkanocne. Z wielką satysfakcją stwierdziłam, że nikt nie będzie mi w tym przeszkadzał. Rozpoczęłam od oddzielenia białka od żółtka po to by ubić je na delikatną pianę. Gdy cztery białka znajdowały się już w misce, wyjęłam mikser i zaczęłam je trzepać. Ubiły się na sztywną piankę więc szczęśliwa dodałam do nich połowę szklankę cukru i ponownie rozpoczęłam miksować wszystko na gładką konsystencję. W kolejności dodałam cztery żółtka, cukier waniliowy, proszek do pieczenia i delikatnie połączyłam wszystko w całość. Wszystko wyszło bardzo gładko więc zadowolona odłożyłam mokre składniki na bok. Do drugiej miski wsypałam po ¾ szklanki mąki ziemniaczanej i pszennej, lecz na nieszczęście mąka wpadła mi do nosa, a ja kichnęłam przy czym biały proszek rozsypał się po całej kuchni. Nie zwracając na to uwagi wzięłam się za dalsze robienie masy. Do mąki dodałam sześć łyżek majonezu i wszystko razem połączyłam. Gdy wyszła z tego w miarę gładka masa, dodałam do niej zawartość drugiej miski i wszystko zmiksowałam. Ku mojemu zaskoczeniu wyszło bardzo dużo ciasta więc potrzebowałam dwóch form. Na szczęście jedna z nich była większa, druga sporo mniejsza. Nasmarowałam blachę masłem i posypałam bułką tartą. Rozlałam ciasto i wstawiłam je do piekarnika ustawionego na temperaturę 180°C, babka miała się piec przez czterdzieści pięć minut więc zrezygnowana zaczęłam sprzątać kuchnie. W sumie to wszytko poszło sprawnie, ponieważ do sprzątania była potrzebna tylko wilgotna szmatka. Najcięższą rzeczą do sprzątanięcia był zdobiony stół. Jego rzeźbienia miały bardzo dużo zagłębień gdzie nazbierało się wiele ziaren mąki. Po dwudziestu pięciu minutach udało mi się doprowadzić go do użytku dziennego. Z radością stwierdziłam, że mogę już wyjmować moje ciasto z pieca. Założyłam ochronne rękawiczki i wyjęłam blachy wypełnione pięknym, złocistym ciastem. Wysunęłam je na drewnianą deskę do krojenia, do zrobienia pozostało mi tylko udekorowanie babki majonezowej. Uznałam, że nie będę szalała z dodatkami więc posypałam grzbiety dania cukrem pudrem i udekorowałam je kilkoma jadalnymi kwiatami. Tą mniejszą przeniosłam na dużą babkę i uznałam, że nawet nieźle się to prezentuje. Zrobiłam zdjęcie mojemu daniu i opublikowałam je na Instagramie. Teraz pozostało tylko i wyłącznie zgłosić je do konkursu.