Od Valerie C.D Lamberta

Dość urodziwa brunetka machnęła swoją burzą włosów, puszczając do nas oczko na pożegnanie.

Przez chwilę patrzyliśmy jak dziewczyna odchodzi, po czym sami ruszyliśmy do swoich pokoi.

~~~

Dni, tygodnie mijały, a ja z Lambertem coraz bardziej byliśmy obeznani z lekcjami tańca i coraz bardziej się do siebie zbliżaliśmy - jako przyjaciele. Przyznam, że niejednokrotnie miałam starcia z tą jakże "miłą" i "sympatyczną" Panią recepcjonistką, ale zazwyczaj jakoś z tego wychodziłam cało...

W kwietniu miał być jakiś konkurs tańca, w którym miałam wziąć udział z Lambertem, dopóki mojego miejsca nie zajęła jakże rzekomo lepsza ode mnie Lena... Przez co też, moja relacja z blondynem uległa gwałtownej zmianie. Przyznam szczerze, że byłam nieco zazdrosna, gdy to Lambert musiał chodzić z Leną na te całe "próby", chociaż zasadniczo nie powinnam...

~~~

Dopiero następnego dnia uświadomiłam sobie, że najlepiej będzie jeśli go poproszę o rozmowę w cztery oczy, w końcu to chyba nie problem o zmianę partnerki do tańca, prawda?

A jednak się myliłam...

~~~

-...dotyczy to raczej tańca - odparłam. - Nie ma to rzeczywiście znaczenia z kim tańczysz? Przecież nauczyciel był zachwycony tym jak tańczę i jakoś tak nagle zamienił mnie z Leną... Nie wydaje ci się to dziwne?

Lambert ironicznie się uśmiechnął.

-Przykro mi - powiedział.

-Nie, to MNIE jest przykro.

Cisza.

-Wybacz, że nie mogę z tym nic zrobić... - westchnął.

-O, nic nie szkodzi... hmmm... - zaczęłam coś dukać.

A więc, aby uniknąć jeszcze większego zakłopotania ruszyłam po prostu przed siebie gdzie mieliśmy się udać - czyli na plaże.

Lambert wyprzedził mnie, stanął przed mną i spojrzał na mnie. Zatrzymałam się i naraz nie wiedziałam, co mam zrobić ze swoim zakłopotaniem. A tym razem Lambert nie był na tyle szarmancki, żeby pozwolić mi uciec.

-Posłuchaj, Valerie - zaczął. - Nie musisz ani iść ze mną na plaże, ani zemną rozmawiać. Jak chcesz, od razu wracajmy lepiej do Akademii.

-Nie... bzdura... - odpowiedziałam wymijająco.

-Nie musisz być też uprzejma.

-Mogłam powiedzieć ,,nie'' - odparłam. - Już wcześniej. Ale tego nie zrobiłam.

-Tak, bo cię zaskoczyłem - odpowiedział. - To nie było w prawdziwym eleganckim angielskim stylu.

Czułam się okropnie, bo nie mogłam rozszyfrować, czy zareagował tak tylko przez wzgląd na mnie czy też nagle zaczął się ze mną nudzić i dlatego chciał się jak najszybciej mnie pozbyć. Do tego on sam w stosunku do mnie był jakiś... dziwny...

Przez nieznośną długą chwilę panowało między nami milczenie. Lambert stał tak i patrzył na mnie. Z jego miny nie można było odczytać, co myślał albo czuł. Wręcz przeciwnie sprawiał wrażenie całkowicie zamkniętego w sobie. Mimo to emanował niewyobrażalną aurą.

Widziałam, jak jego pierś wznosiła się i opadała, i to o wiele wolniej, niż wydawało mi się to normalne.

-Valerie... - zaczął.

(Lambert? Nwm tak jakoś wybiłam się z rytmu i nie za bardzo wiedziałam co napisać, wybacz.)