Od Esther C.D Noah'a

Dlaczego wyszłam… Odstawiłam kubek na szafkę nocną, by na chwilę zamilknąć. Czułam się trochę samotna. Nie chciałam zostawać sama z tymi krzyczącymi pytaniami w mojej głowie, które nie dawały mi spokoju dopóki nie dostaną odpowiedzi. Potrzebowałam poczuć jego obecność. Jego… Nie mogłam się przywiązywać. Nie mogłam. To zawsze kończy się źle. Zawsze. A może zawsze w moim przypadku? Może inni nie mieli takich problemów, jak ja. Jesteśmy tu tylko na czas nauki w akademii, ale co potem? Każdy pójdzie w swoją stronę. On jest z Southampton ja z Vancouver. Dzieli nas niemalże pół świata. Kontakt na odległość? To nie jest wyjście. Czułam na sobie jego wyczekujące spojrzenie.
- Esther, co jest? Widzę, że jest coś nie tak- z tego zamyślenia wyrwał mnie jego głos.
Powoli przeniosłam na niego swoje spojrzenie. Był zdecydowany. Chciał się dowiedzieć. Ta presja, która nie dawała mi spokoju.
- To głupie…- wyszeptałam, chowając głowę w kolanach, ale chyba i tak to usłyszał.
Poczułam, jak siada obok.
- Nie jest głupie. Powiedz, co się dzieje. Nie zachowywałaś się tak. Myślałem, że możemy mówić sobie wszystko. Powiedz prawdę- nie odpuszczał i nie miał nawet tego w zamiarach.
- Bo ja… Ja… - dukałam, nie potrafiąc dobrać odpowiednich słów- Czuję się źle… Nie powinnam… Kiedy do ciebie szłam, zobaczyłam cię z jakąś dziewczyną… Wiem, że jesteśmy tylko przyjaciółmi i nie powinnam, ale… Ale byłam o nią zazdrosna… Dlatego nie przychodziłam, nie odbierałam… Czułam się z tym źle, że w ogóle myślałam o tym, że ona mogłaby zająć moje miejsce. Nie powinnam… Przepraszam…- to ostatnie powiedziałam już szeptem, wstając łóżka.
Kompletnie zapomniałam o prawej kostce, która nie była w najlepszym stanie. Niemalże natychmiast usiadłam na ziemi, zaciskając zęby.

<Noah?>