Chłopak postanowił odegrać się na oprawcy mojej matki. Nie podobało mi się bo wiedziałam, że jest to niebezpieczny człowiek. Martwiłam się o niego. Jednak gdzieś tam w sobie poczułam takie ciepło, że ktoś chce mi pomóc.
Przytuliłam się do niego i westchnęłam.
- Dobranoc. - Uśmiechnęłam się do siebie pod nosem i przetarłam wierzchem dłoni oczy.
- Dobranoc. - Chłopak objął mnie. Coś jednak mnie tknęło, złożyłam pocałunek na jego policzku.
Chwilę jeszcze myślałam o wydarzeniach ostatniej godziny. Byłam w szoku, że potrafiłam się tak otworzyć przed kimś oraz tym, że poznałam przeszłość chłopaka.
Nawet nie wiem kiedy zasnęłam.
Rano obudziło mnie piszczenie Avers'a. Otworzyłam zaspane oczy i spojrzałam na podłogę.
- Co jest mały? - Szepnęłam patrząc na wyświetlacz telefonu.
Szczeniak zaczął skakać próbując wejść na łóżko. Jednak się nie mieścił. Wstając starałam się nie obudzić chłopaka. Niestety się nie udało.
- Hej. - Uśmiechnęłam się do niego. - Jak się spało.
- Cześć. - Przetarł oczy. - Całkiem spoko tylko musiałem dzielić się z jakimś grubasem łóżkiem. - Zażartował.
- Osz Ty. - Mruknęłam. Podniosłam szczeniaka i posadziłam go na swoich kolanach. - Bierz go mały.
Avers zeskoczył na pościel i zaczął lizać Caleba. Zaśmiałam się tylko. Chłopak podniósł się do pozycji siedzącej.
- A Tobie jak się spało?
- Całkiem, całkiem.
- Tylko? - Uniósł pytająco brew, a na jego twarzy pojawił się tajemniczy uśmiech.
- Może. - Odpowiedziałam tym samym.
- Rozwiniesz tą myśl.
- Hmmm - Udałam zamyśloną. - Nie
- Ale Ty jesteś. - Skomentował obrażony.
- Chodź na śniadanie lepiej. - Wstałam.
- Masz zamiar iść tak?
- Nie raz już tak chodziłam na stołówkę.
Caleb wstał, ubrał się i oboje wyszliśmy. Na miejscu było mało osób. Wybraliśmy pierwszy lepszy stolik i zajęliśmy miejsca.
Caleb?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Proszę, nie spam w komentarzach i nie reklamuj bloga w miejscu do tego nieprzeznaczonym - to będzie karane usunięciem twojej uwagi. Nie zapominaj też o zasadach interpunkcji i ortografii! ;)