Od Vivian C.D Marceline, Jake

Spojrzałam z góry na moich towarzyszy niedoli tegoż pokoju. Zeszłam szybko z łóżka, nie odpowiadając na pytanie, lecz ledwo dostrzegalnie kiwając głową. Poszliśmy we troje do kuchni, każde z nas przygotowało sobie na szybko jakiś posiłek, i siedliśmy do stołu.
Gdy zbliżała się godzina jazdy grupy pierwszej, ja i Marceline ruszyłyśmy do stajni, by osiodłać przypisane nam konie. Trafił mi się niezauważony dotąd przeze mnie koń. Jak się później dowiedziałam, jego, a raczej jej, imię to Toskania. Wraz na wyjmowane przeze mnie z kieszeni jabłko, które wzięłam z zamiarem przekonania do moich dobrych intencji konia, jej nozdrza poruszyły się, czując znajomy zapach soczystego owocu. Uśmiechnęłam się i podałam go jej, klepiąc delikatnie po grzbiecie.
- Chyba się polubimy, co mała?- mruknęłam cicho, przyglądając się każdemu włoskowi znajdującemu się w jej grzywie.
Wychodząc z nią przed stajnię, zobaczyłam kątem oka, jak Marcy próbowała przemówić do rozsądku swojemu koniu.
- Burbon… Nie wierzgaj tak… Musimy współpracować ze sobą tylko godzinę…- łapała go za uzdę.- No, już dobrze…- poklepała go.- Wiem, że lubisz postawić na swoim, nie sądziłam tylko, że tak bardzo…
Dosiadłam swojego konia, widząc, że dziewczyna zrobiła to samo. Powoli, bez gwałtownych ruchów, starałam się zapanować nad klaczą, choć nie było to łatwe. I tak minęła cała godzina- na próbowaniu znalezienia wspólnego języka z Toskanią, która często próbowała sprawdzić, na co mnie stać. Gdy po wielu trudach i mękach przyzwyczaiłam się do jej żywiołowego charakteru, nadszedł czas naszego rozstania. Muszę przyznać, że trochę bolały mnie ręce, ale rozpierała duma, że z niej nie spadłam, bo jeszcze parę lat temu na pewno to by się tak skończyło. Zadowolona, wyszłam ze stajni, a ujrzawszy swoją współlokatorkę stojącą do mnie tyłem, postanowiłam wykorzystać tę okazję… Podeszłam po cichutku i zasłoniłam jej oczy rękoma. Przybliżyłam usta do jej ucha i szepnęłam:
- Zgadnij, kto to.
Dziewczyna, na dźwięk mojego głosu (a może bardziej bliskości mego ciała?), podskoczyła i wydała z siebie krzyk, niezbyt głośny, ale jednak.
- Mój Boże, Vivian, nigdy więcej tak nie rób…- powiedziała lekko drżącym głosem, zgarniając moje ręce ze swej twarzy.
- Hmm, jak?- mruknęłam.- Mam nie szeptać Ci do ucha, czy nie stać tak blisko?- zaśmiałam się, a Marceline, z rumieńcami na policzkach, odwróciła się do mnie przodem, zbywając innym tematem.
- Jake ma dopiero teren o 11, może obejrzymy jakiś film?- splotła ręce z tyłu, wbijając wzrok w ziemię.
Przeciągnęłam się, prostując zesztywniałe od jazdy prosto kości, kiwając jedynie głową. Udałyśmy się do naszego pokoju, gdzie zastałyśmy chłopaka siedzącego na kanapie. Przechodząc koło telewizora, zgarnęłam pilot i rzuciłam go w stronę Jake’a, który w ostatniej chwili go złapał.
- Włącz coś ciekawego, ja zaraz wracam.- krzyknęłam do niego, i tak szybko, jak się pojawiłam, równie szybko wyszłam.
Udałam się na zewnątrz domu akademickiego, szukając swojego pupila. Wiedziałam, że ten „adehadowiec” gdzieś tutaj skomle o garstkę jego ulubionych chrupek. Nim zdążyłam go zawołać, on już stał na dwóch łapach, opierając się, jak to miał w zwyczaju, o mój brzuch, merdając na prawo i lewo ogonem. Postawiłam napełnioną wcześniej miskę Scotta, głaszcząc go za uszami.
- Nie musisz dziękować, chłopie.
Po paru minutach wróciłam do pokoju. Tak, parę minut to zdecydowanie zbyt długo, żeby zostawić tych dwoje z wyborem filmu... Włączyli jakąś beznadziejną komedię romantyczną, której prawdopodobnie nie obejrzałabym na trzeźwo. No chyba że ktoś by mnie bardzo, bardzo ładnie poprosił…
- Co wyście najlepszego zrobili?- spojrzałam z niesmakiem na ekran.
- O co ci chodzi?- spytał zdziwiony Jake.
Rozejrzałam się po pokoju. Ani śladu Marcy… A nie, w łazience świeci się światło. Okej, nie uciekła.
Wzięłam z jego ręki pilot, westchnęłam i wyłączyłam film. Przeszukałam wzrokiem półkę, i wzięłam pierwszą lepszą, która, moim zdaniem, powinna spełniać moje oczekiwania. Wkładając ją do DVD, poczułam za sobą obecność chłopaka.
- Mogę wiedzieć, co ty wyprawiasz?- jego ton głosu nie zdradzał ani krzty zadowolenia.
- Cóż, jeśli myślałeś, że z dziewczynami można oglądać tylko serduszkowate pierd*ły, to się mylisz…- mruknęłam i rozsiadłam się na kanapie, w tym samym momencie, gdy drzwi od łazienki się uchyliły.
Nieświadoma niczego Marceline, usiadła. Chłopak zamilkł, widząc, że kłótnią ze mną nic nie wskóra, i zaczęliśmy oglądać film. Dopiero po jakiejś pół godziny filmu, Marcy zorientowała się, że coś tu nie halo. Spojrzała na mnie z ukosa, mając minę, no nie powiem, lekko przerażoną.
- Vivian… Nie mieliśmy oglądać jakiejś komedii?- spytała, z nutką nadziei w głosie.
- Skąd masz pewność, że to ja?- uśmiechnęłam się słodziutko i zatrzepotałam rzęsami.
Czułam jakiś ruch za sobą, a gdy się odwróciłam, ujrzałam jak Jake kręci rękami w geście obronnym, mówiąc przy tym bezgłośnie „na mnie nie patrz”. Spiorunowałam go, mrużąc oczy i spojrzałam na dziewczynę, mierząc ją wzrokiem.
- Nie lubisz horrorów, Marcuś? Och, „Hotel śmierci” nawet nie jest straszny, raczej rzekłabym- obrzydliwy.- przysunęłam się do Marcy i otoczyłam ją ramieniem.- Wiesz…- mruknęłam cicho do niej.- Jakbyś się bała to jestem tuż obok…- dotknęłam jej policzka wierzchem dłoni, czując, jak całe ciało dziewczyny drętwieje.
Właściwie nie czułam tylko tego… Dobrze znałam uczucie palących pleców i dziury wywierconej spojrzeniem dwóch oczu, tym razem Jake’a. Swoje zachowanie skwitowałam jedynie śmiechem i oglądałam dalej.

Marceline? Jake?