Od Vivian C.D Noaha

Przebudziwszy się poczułam, że leżę na czymś miękkim, łaskoczącym mój policzek. W dodatku, nie miałam bladego pojęcia, czy tak szumi w mojej głowie, czy to ta woda, znajdująca się nieopodal mnie. Podniosłam lekko ociężałą głowę, by zobaczyć, czy chłopak przypadkiem nie zostawił mnie tutaj na pożarcie tego gościa z lasu. Lecz oprócz niego ujrzałam pośród tafli jeziora dwa, różowe walenie. Zaczęłam się śmiać jak głupia, bo strasznie bawił mnie wygląd tych stworzonek. Jak to możliwe, że chłopak się nie śmiał? Przecież one miały tak irracjonalny wygląd, a jednak tu stały, prawie mogłam ich dotknąć ręką. Prawie, bo dzieliła nas odległość lądu.
- Spójrz! One przylazły za nami… Ja… nie wiem jak! No przecież ich nie widziałam wcześniej…- zaczęłam, co miało tak brzmieć, jednak usłyszałam jednie bełkot pomieszany ze śmiechem.- Noah, ku**a…- spojrzał w moją stronę, jakby na dźwięk swojego imienia.- Chyba do nich pójdę!
Jak powiedziałam, tak też zrobiłam… Podniosłam się, prawie się przewracając i wpadłam do wody. Zaczęłam w niej brodzić, bo miałam ochotę porozmawiać z nimi. No na pewno mielibyśmy jakieś wspólne tematy, no!
- Vivian, ja pier*olę! Zaczekaj, bo zaraz się podtopisz!- krzyknął, po czym usłyszałam szybki plusk do wody.
W odpowiedzi zaśmiałam się jedynie, starając się jak najdalej uciec chłopakowi. Co ciekawe, miałam wrażenie, że im dalej wchodzę w jezioro, tym bardziej zanika mi obraz waleni. Wkurzyłam się i pędziłam dalej. Byłam przecież już tak blisko, nie mogę ich teraz stracić z oczu! Jednak przestałam je widzieć, w tym samym momencie, gdy chłopak złapał mnie za biodra, w ostatniej chwili, bo już miałam mu się wyrwać. Woda sięgała mi do ramion, więc mój ruch, by odwrócić się w jego stronę był prawie że w zwolnionym tempie.
- Spłoszyłeś je!- krzyknęłam z wyrzutem.- Chciałam z nimi porozmawiać! Dajesz wiarę, że walenie przyszły z nami?!- bełkotałam dalej, lecz sama siebie nie rozumiałam.
Widziałam iskierki rozbawienia w jego oczach. Nazwał mnie szaloną wariatką, śmiejąc się i łapiąc szybko, bo jeszcze parę sekund a znalazłabym się pod wodą.
- Swoją drogą… Masz bardzo ładne oczy.- uśmiechnęłam się, wskakując mu na ręce i oplatając w pasie nogami, by nie spaść. I zaczęłam patrzeć mu się w oczy, bo miałam na to nieprzepartą ochotę. W dodatku dotknęłam ręką jego twarzy, badając każdy jej skrawek, co mocno go zdziwiło.- No i fajne rysy twarzy. Spójrz, ja takich nie mam, bo po matce. Ale gdybym miałam rysy ojca, wyglądałabym pewnie jak facet, więc nie wiem, co lepsze.- śmiałam się mu w ramię, szybko się opanowując.- Pewnie myślisz sobie, że się nieźle spiłam, bo wygaduję takie rzeczy, co?
Uśmiechnął się jedynie, co utwierdziło mnie w tym przekonaniu.
Byłam tak padnięta, że nawet nie wiem, kiedy mi się przysnęło. W jego ramionach było mi tak przyjemnie ciepło, że właściwie czułam się jak we własnym łóżku. Właśnie… Nim się spostrzegłam, staliśmy przed domem akademickim. Zeszłam mu szybko z ramion, oburzona, nie wiedząc czemu, i zabijałam go wzrokiem.
- Ja, mój drogi…- zachwiałam się lekko do przodu, grożąc mu palcem.- Jeszcze z Tobą nie skończyłam. Spójrz, jaka piękna noc!- wskazałam na niebo, kręcąc się w kółko. Poczułam, jak przygarnia mnie szybko do siebie, zatykając ręką usta.
- Csi..- szepnął.- Chcesz, żeby usłyszeli nas właściciele?- to pytanie było raczej retoryczne, bo nie było mi dane udzielić na nie odpowiedzi.- Tobie już dziś wystarczy, podziękujesz mi rano.
Wziąwszy mnie ponownie na ręce, wszedł do środka i ruszył schodami na górę. Szczerze powiedziawszy, nie miałam już siły protestować, więc zwisałam mu jak kukiełka. Mruczałam jedynie jakieś niezrozumiałe dla mnie słowa, bo nic już do mnie nie docierało. Niezrozumiałe dla mnie, lecz Noah ewidentnie był w stanie rozpoznać każde z nich, bo nagle zesztywniał. Chwila, co ja mu takiego powiedziałam? Sama nie wiem… Świat urywa ze mną kontakt.
Nim się spostrzegłam, staliśmy już przed moim pokojem, a po chwili znalazłam się w środku.
- A więc tak wygląda szatański pokój…- uśmiechnął się, ruszając brwiami.- No, dasz się radę ogarnąć, czy mam cię niańczyć?
Stojąc na ziemi, uśmiechnęłam się dwuznacznie.
- Nie dam rady się umyć…
Pokręcił jedynie z niedowierzaniem głową.
- Jake wam nie pomaga?
Zrobiłam smutną minę, jakbym miała się zaraz rozpłakać.
Skończyło się na tym, że pomógł mi wejść do mojego piętrowego łóżka, gdyż jego zdaniem stara Vivian gdzieś wyparowała i pojawiła się nachlana jak łom baba. Miał rację, tak się czułam, jakbym nie kontrolowała tego, co mówię, ani co robię.
Zasnęłam jeszcze zanim Noah wyszedł z pokoju, a nawet nie wiem, ile w nim przebywał.
Kolejny dzień, nie, wróć, ten sam dzień, to była jakaś katorga… Ból głowy- nieprzeciętny, czułam jakby każdy mój mięsień został przemielony przez psa dziesięć razy, a potem rozjechany walcem, tak z jakieś pięć. W tamtym momencie, gdy się obudziłam, naprawdę zazdrościłam Noah’owi, że on wypił mniej ode mnie.
A co mnie obudziło?
Pie*rzony budzik, który dalej dzwonił mi nad uchem.
A to był chyba już z piąty.
Usiadłam szybko, czego bardzo pożałowałam, i zeszłam z drabiny. Zorientowawszy się w sytuacji, zdałam sobie sprawę, że jestem w pokoju sama, zaraz spóźnię się na godzinę przeznaczoną na śniadanie i, że okropnie ciśnie mnie kostka. Nie wiem, czy to przez wczorajsze szaleństwa, które były wywołane alkoholem, czy drugiego dnia po prostu zawsze jest gorzej…
Lecz przypomniałam sobie, że przecież i tak nie muszę się spieszyć ze śniadaniem, zdaniem Noah’a, bo mam siedzieć na tyłku dopóki z moją nogą nie będzie lepiej. Ach.
Gdy już w miarę wyglądająca, nie licząc zmęczenia na twarzy, znalazłam się w kuchni, pierwsze co zrobiłam, to wzięłam aspirynę. Tak, moja głowa musi odpocząć…
Usiadłam przy stoliku ze szklanką wody, nie mając nawet ochoty na jedzenie i próbowałam sobie coś przypomnieć z wczorajszego wieczoru. Jedyne, co pamiętałam to to, że wyżalałam się Noah’owi… W sumie nie przejęłam się tym, a raczej byłam zadowolona, że już o mnie tyle wie. Postęp w naszej znajomości, jeśli chodzi o mnie.
Usłyszałam kroki.

Noah? C: