Od Jade C.D Collin'a

Zapach świeżo parzonej kawy momentalnie dotarł do moich nozdrzy, ostatecznie budząc mnie ze snu. Bardzo, ale to bardzo niechętnie wychyliłam głowę znad koca, orientując się, kto w tak brutalny sposób postanowił mnie zbudzić. Przy małym, sosnowym stoliku siedziały dwie pozostałe lokatorki naszego pokoju, od niechcenia przerzucając co chwilę kolejne strony gazet. Gdyby nie to, że zza ich naczyń wydobywała się gorąca para, śmiałabym twierdzić, iż momentalnie w pokoju nastało ochłodzenie godne Londynu. Zignorowałam ich pełne pogardy spojrzenia, spokojnie kierując się w stronę łazienki, która była jedynym miejscem, gdzie byłam pewna, że nikt nie wejdzie. A przynajmniej nie wtedy, kiedy przekręciłam w drzwiach klucz.
Pomimo, że obie dziewczyny zawitały w 22-ce wczorajszym, późnym wieczorem, już zdążyłyśmy zauważyć, że niekoniecznie nam z sobą po drodze. Chyba nie byłam idealną kompanką dla Lydii, jak i ona dla mnie. Na samą myśl, że miałybyśmy spędzić razem najbliższe kilka dobrych, bitych miesięcy... Głodny żołądek chyba wywinął fikołka, informując mnie tym samym, że ucieknę od spojrzeń blondynki przynajmniej w czasie śniadania. Nie zwlekając więc zbyt długo, oparłam się o jedną z chłodnych umywalek, doprowadzając się głównie chłodną wodą do używalnego stanu. Zanim jednak ruszyłam w stronę jadalni, założyłam szybko jeden ze swych najcieplejszych swetrów, przypominając sobie o niezbyt korzystnej pogodzie, która za pewne panowała na polu. Chwyciłam jeszcze w obie dłonie sztyblety, mając cichą nadzieję, że uda mi się dotrzeć do stajni. No i oczywiście kask, który przepięłam sobie przez nadgarstek.
W końcu dotarłam do jadalni, która ponownie nie świeciła pustkami. Nieznajome mi (jeszcze?) osoby zalęgły się przy prawie każdym stoliku, uniemożliwiając mi znowu możliwość obfitego posiłku. Jednakże, wysiliłam swe ostatnie, szare komórki, które pomogły zdobyć mi kanapkę, czekoladowe płatki i standardowe, typowe dla moich posiłków jabłko. Usiadłam na istnym zadupiu - w kącie pomieszczenia, przyglądając się innym, gdyż nie miałam nic lepszego do roboty. Nie dostrzegłam jednak wśród wielu czupryn bruneta - znając życie, był on już dawno "na chodzie", pogramiając okoliczne rumaki.. Z racji, że jak zwykle moje myśli sprowadzały się do stajni, pospiesznie skończyłam swoje śniadanie i podczas zapinania swych sztybletów już planowałam, gdzie wybiorę się najpierw.
Mój zapał ostudził jednak głos właścicielki, z którą to minęłam się w drzwiach wejściowych.
- Mmm.. Mieszkasz w dwudziestce dwójce? - zagadnęła mnie już na zewnątrz blondynka, przeglądając jednocześnie kątem oka trzymane papiery. Nie spodziewając się zbytnio co kryje się za tym pytaniem, nieśmiało przytaknęłam głową, jakby z początku obawiając się, jak potoczą się dalsze wydarzenia. Widząc moją aprobatę dosyć krzywo się uśmiechnęła, wyciągając z pliku jedną, delikatnie zapisaną nazwiskami kartkę.
- Wystąpił mały problem. - Westchnęła pod nosem, kierując w moją stronę skrawek papieru. Kluczem postukała w jedno miejsce, jakby chcąc upewnić się, że kieruję swój wzrok w odpowiednie miejsce. - Dobrze by było, gdybyś już dziś przeniosła się do siedemnastki. Wiesz gdzie to?
Ponownie z moich ust wydobyła się zadowalająca kobietę odpowiedzieć, więc po chwili odeszła, rzucając na odchodne godzinę, na którą miałam stawić się pod stajnią. Jednakże moje myśli były zupełnie gdzie indziej - słysząc numer pokoju do którego miałam się przenieść nie wiedziałam czy się śmiać, czy może płakać? Oznaczało to zamieszkiwanie w pokoju z Collin'em i lokatorami, jeśli tylko jakichś miał. Jedno było pewne - co by to nie było, prośba właścicielki była jak najbardziej trafiona. Jeszcze kilka godzin z naburmuszoną blondynką.. Przelałaby się szala goryczy.
Jakby na to nie spojrzeć, zyskałam również kolejny pretekst aby odnaleźć chłopaka. Skierowałam więc swe kroki w kierunku jednej ze stajni, mając nadzieję, że a nuż widelec właśnie tam go znajdę.
Biały, nieduży budynek jednakże był pusty. Drogę przecinał mi jedynie wiatr, który znowuż wkradł się do środka za pomocą delikatnie uchylonego okna. Dróżka między boksami była starannie uporządkowana, zresztą tak samo jak wszystko, co tylko się tam znajdowało. Złote, delikatnie pokryte pojedynczą warstwą kurzu tabliczki informowały, jak nazywa się dany koń, zamieszkujący jeden z dosyć sporych boksów.
Po chwili zastanowienia stwierdziłam, iż jest to stajnia dla koni prywatnych. Na trop ten wpadłam dzięki jednemu, ważnemu czynnikowi - na tabliczkach wpisana była pierwsza litera imienia oraz całe nazwisko właściciela. Podejrzewałam, że ogólnodostępne konie nie mają wpisanych właścicieli, gdyż mijałoby się to z celem - w końcu większości byłaby to akademia. Szybkim krokiem przeszłam się wzdłuż boksów, aby upewnić się, czy na pewno nikogo tu nie zastałam. Ku mojemu zadowoleniu, z kilku boksów wystawały masywne, duże pyski, jakby ciekawe tego, kto zaszczycił ich swoją obecnością. Wśród nich rozpoznałam wczorajsze rumaki, które nawiedziliśmy z Collin'em na pastwisku. Przypomniawszy sobie o brunecie, którego miałam poszukać z różnych powodów, przyspieszyłam kroku, przechodząc przez następne stajnie i następne i następne, nie znajdując jednak między boksami chłopaka. Jedynie pojedyncze boksy były otwarte, co spowodowało, że w mojej głowie zrodził się nowy pomysł - może już ma jazdę? Nie mając zbyt wiele do stracenia, rzucałam jedynie pojedyncze spojrzenia w kierunku zamkniętych końskich "sypialni", których to lokatorzy zajmowali się jedzeniem śniadania. Ponownie udałam się w wędrówkę, wychodząc tym razem na dłużej na zewnątrz. Na szczęście pogoda dziś nas jakoś bardzo nie ograniczała - mgła już ustąpiła, między obłokami przebijały się pojedyncze promienie słońca a i wiatr dmuchał coraz słabiej, zrzucając już ostatnie, jesienne liście.
Po okrążeniu wszystkich placów, parkurów i padoków wzdłuż i wszerz pozostała jedna opcja - hala, akurat piętrząca się tuż przede mną.
- Cześć - uśmiechnęłam się szeroko, widząc, jak Collin leży na środku hali, natarczywie obwąchiwany przez jakiegoś ciemno gniadego konia. Domknęłam za sobą wejście, powoli kierując się w ich kierunku. - Bardzo przeszkadzam?
Nie zyskałam jednak odpowiedzi. Siedząc już naprzeciwko niego i on się poderwał do pozycji siedzącej, gładząc szyję najspokojniej w świecie stojącego wałacha. Gestem poprosił, abym przeszła do rzeczy - naprawdę jestem aż tak przewidywalna?
- A więc.. Całkiem niedawno spotkałam właścicielkę. Powiedziała mi, że mam się przeprowadzić najlepiej jeszcze dzisiaj do Twojego pokoju.. Właściwie to nie wiem dlaczego i po co, ale jeśli tylko masz coś przeciwko, to mogę spróbować to odkręcić.. - przygryzłam delikatnie swą wargę, uświadamiając sobie dzięki zegarowi wiszącemu na przeciwległej ścianie, iż wielkim krokami zbliża się godzina, w której to miałam stawić się przed największą stajnią.
Collin? C: