Od Leny C.D Esmeraldy

Zaśmiałam się pod nosem, widząc latającą kulkę plamistego futerka. Wzięłam na ręce Selene, lekko wstrząśniętą niezbyt przyjaznym powitaniem się Esmy. Małe pazurki zahaczały o moją skórę, kiedy mała alpinistka wspinała się po mojej ręce, by następnie schować się za moimi włosami, tak, że wystawał tylko kawałek pyszczka.
- Przestraszyłaś Esmę, mała, nie ładnie - skarciłam łaskocząco-drapiący kłębek, pouczająco machając palcem, który chwilę później został gruntownie obwąchany.
- Ładna, co nie? - zwróciłam się do Esmy, która chyba nadal nie była zbytnio przekonana do mojej pupilki.
- Śliczna, ale sądzę, że chyba wolę swojego zwierza.
- Masz zwierzątko? Jak się nazywa? - zainteresowałam się bliżej nieznanemu obiektowi.
- Balbina. To kotka, znalazłam ją na ulicy.
- Oj, biedactwo! A jakiej jest rasy?
- Kot Brytyjski Krótkowłosy
- Hm... Niewiele mi to mówi.
- To choć, pokażę Ci ją.
- No pewnie! - z chęcią przyjęłam propozycję.
- Tylko, ja na twoim miejscu zostawiłabym tu szczura - stwierdziła Esma, widząc, jak wstaje i kieruję się prosto w kierunku drzwi.
- Naturalnie - skręciłam w stronę klatki, udając, że cel mojej podróży znajdował się właśnie tam.
Wyszłyśmy z pokoju i ruszyłyśmy do pokoju Esmy, którym dzieliła się pomiędzy innymi dziewczynami + swoim kotem, i zwierzakami reszty.
<Esma? Twój kot mnie nie zje?>

Od Esmeraldy C.D Leny

-Jeśli ona nie może zjeść, to ja ją sobie zjem.- zgrabnym ruchem wytrąciłam czekoladę z rąk Leny, po czym odłamując rząd ślicznych kosteczek, oddałam ją w ręce prawowitej właścicielki.
Po około 69 (1 godzina 9 minut) minutach (zbieg okoliczności? Nie sądzę!) wyszyłyśmy ze sterylnie czystego pomieszczenia, następnie biegiem ruszyłyśmy w stronę ruchomych drzwi. Gadając w najlepsze, zapakowałyśmy się do auta, po czym z akompaniamentem trąbiących aut - które swoją drogą stały w nieziemsko długich korkach - przemierzałyśmy drogę z Miami, którą znałam na pamięć. Szkoda tylko, że tym razem mój niezawodny instynkt ZAWIÓDŁ i tak oto wylądowałyśmy na jakiejś tajemniczej, wyboistej drodze. Dość często z moich ust wydobywały się krótkie okrzyki złości niekiedy połączone z westchnieniami bólu, gdy koło auta wpadało w jakąś dziurę, a później gwałtownie z niej wyjeżdżało.
-Esma, ty na pewno wiesz, gdzie my jesteśmy?- zapytała Katniss, zaniepokojona odludziem, na jakie dotarłyśmy. - I trzymasz na odwrót mapę.- dodała po chwili.
-Wiem, to jest jedno z miliona zjazdów od drogi głównej. Spoko, gdzieś o 20 dotrzemy do Akademii...- wrednie odparłam, wręcz niewidocznie odwracając mapę. Wizja dotarcia do akademika o 20 przeraziła nie tylko Kat, również Lena popatrzyła na mnie z nutką strachu we wzroku, zwłaszcza że ledwo godzina 16 dochodziła.
*******
Kilkanaście minut po 17 udało nam się dotrzeć do akademickiej bramy. W mgnieniu oka odstawiłam samochód do garażu i wraz z Leną udałyśmy się do jej pokoju, gdyż Kat musiała zostać jeszcze u Toffi i odpracować lekcję ujeżdżenia z p. Blythem. Tak więc we dwójkę rozsiadłyśmy się na kanapie w pokoju Leny, po czym szybko odpaliłyśmy telewizor. Chwilę kłóciłyśmy się jaki film wybrać, aż stanęło na którymś odcinku meksykańskiej telenoweli „Amor” czy jakieś inne meksykańska komedia o dziwnym chłopcu i walniętej dziewczynce, którzy kupują mleko, a później je wylewają na siebie.
-Lena, czy myślisz, że Gilbert jest taki zły? Ja wiem, że jest zły, choć czasami bywa fajny, ale może ty masz inną opinię. - powiedziałam, gdy na ekranie wyskoczył z pisanki czy tam laleczki wudu jaskrawy, żółty napis informujący o reklamie.
-Powiem tak... lekcje z nim miewam dość rzadko, choć na moich lekcjach jest całkiem miły...- stwierdziła dziewczyna, poprawiając poduszkę za plecami.
Przed moimi oczami przemknął bliżej niezidentyfikowany obiekt, po czym z łatwością wdrapał się na kanapę.
- O cholera! Szczur!- z przerażeniem wstałam, lecz po chwili znów usiadłam na dawnym miejscu.- Sorry, przypływ energii i adrenaliny w jednym.- rzekłam, jakby nigdy nic, po czym uśmiechnęłam się, widząc ten sam uśmiech na twarzy brunetki.

Lena? :3

Od Williama C.D Alexandry

-Wybacz, jestem z lekka roztrzepany.
-Spoko, tylko weź następnym razem uważaj, dobrze?- dziewczyna wycisnęła przez zęby, po czym zaczęła popijać resztkę naparu.
-To raczej będzie trudne do wykonania...-uśmiechnąłem się ironicznie, na koniec odchrząkując. - Em... To cześć.- energicznie wyszedłem z pomieszczenia, nazywanego integracyjnym, chociaż to tam dzieje się najwięcej bójek, które nie prowadzą do integracji, chybachyba że to jakiś sposób na zgodne życie czy inne duperele.
W ostatniej chwili przypomniałem sobie o wyprowadzeniu psa, który najpewniej zaraz po wejściu do pokoju mnie zagryzie. Dotarłem do pokoju, gdzie już przy wejściu przywitało mnie szczęśliwe poszczekiwanie Dobermana. Przy jego skórzanej obroży zapiąłem smycz, po czym znowu przekroczyłem próg drzwi. Pies ciągnął mnie po schodach, więc gdy tylko do pokonania zostały dwa stopnie, zwierzak zeskoczył z nich. No i coś mi strzeliło w kolanie, good job Will. Trzymanie Rena na krótkiej smyczy to pomysł fatalny, od początku skazany na niepowodzenie. W myślach wyjąc z bólu, doczłapałem do drzwi, które otworzyłem i wreszcie odpiąłem smycz od obroży na szyi psa - swoją drogą Ren niedawno dopiero do mnie przyjechał, rodzice postanowili go wykastrować i wrócił jakieś dwa (może trzy) dni temu. To było raczej do przewidzenia, że spotkam dziewczynę, na którą wylałem herbatę.
-Nie przedstawiłem się wcześniej, choć najpewniej mnie kojarzysz.- uśmiechnąłem się, podając dziewczynie dłoń.- William.
-Alexandra.- brunetka odparła.- Jednak mów mi Alex.
-Spoko. Gdzie się wybierasz?- zapytałem, wzrokiem szukając swojego psa.


<Alex? ^^ >

Krótkie niestety :<

Podsumowanie punktów

Wracamy do was z kolejnym podsumowaniem!

Noah - nieobecność

Lily - nieobecność

Phoebe - nieobecność

Helen - 3 p.

Alexandra - 3 p.

Naomi - 3 p.

Holiday - 3 p.

Esmeralda - 3 p.

Will - 3 p.

Luke - 3 p.

Lena - 3 p.

Adeline - 9 p.

Harry - 9 p.

Karol - 3 p.

Katniss - czas do 23:59 jutrzejszego dnia (inny powód)

Marceline - -20 p.

Edward - -20 p.

Artem - -20 p.

~Administracja

Od Naomi C.D Katniss - zadanie 13

- Oj, Kat... - westchnęłam - Czekam na ciebie od niemal godziny!
- Przepraszam, musiałam pobyć z Tofflairs - wytłumaczyła cicho moja przyjaciółka. Wcisnęłam jej czerwony kubek w dłoń i klapnęłam na kanapie, zgrabnie operując pilotem. Mój palec przystanął na jakimś kanale sportowym.
- Mistrzostwa w Skokach przez Przeszkody stanu Alabama - rozentuzjazmowana przeczytałam napis.
- To powtórka sprzed roku - ostudziła mój zapał Kat, zajmując miejsce obok mnie.
- Cicho tam. Ważne, że jest - podkreśliłam. Przez dłuższy czas analizowałam poszczególne przejazdy, czasami komentując coś na głos typu "Ach, pierwsze skoki były całkiem całkiem" bądź wydając przeciągły syk, na który blondynka reagowała chichotem. Mimo wszystko wydawała się niezainteresowana tą dyscypliną. Po kilku minutach uważnego to obserwowania poczynań pilota, to mnie, nie mogła już wytrzymać i z okrzykiem bojowym rzuciła się na przedmiot.
- Ej, za chwilę ma być Cirise V! - krzyknęłam i z równym impetem skoczyłam w celu odebrania urządzenia.
- Nie skoki, a western, moja droga!
Przez chwilę zacięcie walczyłyśmy, bitwę przerwał nagły wjazd jednej z naszych współlokatorek - Esmy.
- A co tu się odjaniepawla?! - krzyknęła ze zdziwienia. Przez ten nagły najazd byłyśmy zmuszone do tymczasowego sojuszu.
- A ty, co robiłaś przez te pół nocy? - odbiłam piłeczkę - Czyżbyś łaziła po klubach?
- Nie, siedziałam u Jaskółki.
- Mhm, na pewno. Ona chce zmienić kanał, kiedy na tym mogę przyglądnąć się technice skoku! - zawołałam oskarżycielskim tonem. Esmeralda westchnęła i pokręciła z niedowierzaniem głową. Po czym... Korzystając z naszego niezogniskowania, wyrwała nam pilot i przełączyła na program kulinarny.
- I to dopiero można nazwać godnym obejrzenia! - podkreśliła, wywołując u nas kolejny, nagły wybuch śmiechu.
***
- Halo, Smerfie, wstawaj! - obudził mnie wszechobecny głos Esmy.
- Powtórz to jeszcze raz, a osobiście urwę Ci łeb - powiedziałam tonem, który z powodu senności nie zachował odpowiedniego, ostrzegającego tonu.
- Jak za chwilę nie wstaniesz, to też nic nie zostanie z twojej głowy, Smerfie - moja przyjaciółka specjalnie mocno zaakcentowała ostatnie słowo. Nie miałam jednak chęci, by realizować wcześniej wypowiedzianych wyrazów, przeciągle ziewnęłam i uruchomiłam stopy do systematycznego szukania kapci.
- Pali się? - zapytałam w międzyczasie.
- Gilbert ma imieniny!
- Zamierzasz coś przygotować?!
- Można by coś upiec... - zaczęła Esma, chichocząc.
- Trzeba to zrobić uważnie, nie zamierzam brać udziału w jego treningu - stwierdziłam, przeglądając zawartość szafy - On nie znosi papryki i szpinaku!
- Zapieczcie paprykowo-szpinakowy farsz w słodkim cieście i ozdóbcie lukrem - podsunęła Kat, która w tamtej chwili czytała książkę.
- Dobry pomysł! Jakby wygląd babeczki odbiegał od ideału, a ciasto miałoby trochę zagmatwane proporcje... - Esmeralda z uśmiechem pokiwała głową - Nie może nam niczego zarzucić.
W trójkę zeszłyśmy do kuchni, tłumiąc śmiech. Prosto podzieliłyśmy zadania, ja miałam przygotować ciasto, Katniss - farsz, natomiast Esma lukier. Szybko uporałyśmy się z pracą, po niecałej godzinie placek wylądował w piekarniku. Po odstawieniu lukru zadowolone usadowiłyśmy się na kanapie w salonie, zagłębiając się w książkach. Były one bardzo ciekawe, dlatego zupełnie zapomniałyśmy o wypieku... Jego dalsze losy zasygnalizował dopiero ostry dym. Szybko wbiegłyśmy do pomieszczenia, ale firanka już zajęła się ogniem. Kat, jako jedyna zorganizowana, chwyciła koc gaśniczy i rzuciła na firankę. Po chwili osłupienia założyłam rękawiczki i otworzyłam piekarnik, w którym został tylko węgielek. Po kilku następnych działaniach, kiedy wydawało się, że sytuacja została już opanowana... Do kuchni wbiegł Gilbert.
- Piekłyśmy ciasto... - szybko wytłumaczyła nas Esma, plącząc słowa.
- Przecież mogłyście spalić akademię! - mężczyzna nie był zadowolony - Po co wam ciasto?
- Dla pana, na imieniny - poinformowałam przymilnie. Instruktor nie spodziewał się takiej odpowiedzi, uniósł brwi ze zdziwienia, ale po chwili skończył:
- No cóż... Posprzątać wszystko i stawić się jutro o równo 5.00 na hali.
Udawałam skruszoną, ale kiedy tylko Gilbert sztywnym krokiem wyszedł z pomieszczenia, dobry humor mi powrócił, mimo iż jutro czekała mnie niezły rozpierdziel. Skierowałam rozbawiony wzrok na przyjaciółki.

Kat? ^^
Gratulacje, dostaję 20 punktów! ^^^

Od Alexandry C.D Williama

Po porannym wyjeździe w teren oporządziłam Mistress i wyprowadziłam ją na padok. Oparłam się o ogrodzenie, obserwując jak kasztanka nadal pełna energii bryka zadowolona na łące. Nagle mój spokój został przerwany krzykiem. Zdezorientowana odwróciłam się do źródła dźwięku, widząc leżącego na ziemi chłopaka oraz klacz biegnącą w moim kierunku. Uwiąz niebezpiecznie zahaczał o nogi kobyłki. Bez dłuższej chwili namysłu zastąpiłam jej drogę, łapiąc kawałek sznurka. Klacz widocznie niezadowolona z tego faktu zarzuciła łbem do góry, starając się wyszarpać. Pożałowałam bardzo szybko, że nie mam rękawiczek, kiedy uwiąz zaczął wysuwać mi się z rąk. Na szczęście kobyłka, widząc moje zacięcie, szybko zrezygnowała z dalszych prób ucieczki, grzecznie stając przy moim boku. Po dosłownie sekundzie obok nas pojawił się właściciel uciekinierki.
-To chyba twoja zguba. - Uśmiechnęłam się delikatnie, oddając mu uwiąz. Niebiesko włosy skinął głową, zabierając klacz. - Poczekaj chwile.
Zauważyłam czerwoną strużkę spływającą za uchem nieznajomego.
-Kiedy upadłeś, musiałeś rozciąć sobie to miejsce o jakiś kamyk. Wpadnij do siodlarni, to ci to opatrzę. - Zaproponowałam, jednak nie spotkałam się z entuzjastycznym odzewem.
- Sam sobie poradzę. - Mruknął, rzucając mi szorstkie spojrzenie i kontynuując drogę w stronę padoku. Wzruszyłam ramionami, po czym odwróciłam się na pięcie i ruszyłam do stajni. Najpierw zaszłam do siodlarni, żeby przemyć niewielkie rany i otarcia będące skutkiem "szarpania" się z klaczą. Założyłam opatrunek dla bezpieczeństwa i ruszyłam ogarnąć boks Mistress. Kiedy skończyłam, zabrałam się za wyczyszczenie jej sprzętu. Nasmarowałam ogłowie, siodło, wyszczotkowałam ochraniacze, a czaprak wraz z owijkami i nausznikami wylądował w pralce. Zadowolona z siebie wstawiłam wodę na herbatę i usiadłam na kanapie, czekając, aż będę mogła rozwiesić rzeczy, żeby wyschły. Wrzuciłam do mojego ulubionego kubka torebkę czarnej herbaty i po chwili zalałam ją wrzątkiem, dodając przy okazji łyżeczkę miodu. Zabrałam kubek ze stołu i odwróciłam się w momencie, kiedy o moje ramie ktoś zahaczył. Cała zawartość naczynia wylądowała na mojej bluzce, parząc niemiłosiernie.
-Cholera. - Warknęłam pod nosem, zaciskając mocno zęby. Po kilku sekundach oprzytomniałam i podeszłam do umywalki. Zdjęłam bluzkę, dziękując w myślach, że wpadłam na pomysł rano, żeby założyć top. Zmoczyłam materiał zimną wodą, przykładając je do oblanych miejsc. Powtórzyłam to kilkakrotnie, aż wreszcie pieczenie w miarę ustało. Z szafki z moim sprzętem wyciągnęłam zapasową koszulkę, którą od razu założyłam. Wreszcie odwróciłam się, szukając wzrokiem sprawcy całego zamieszania, którym okazał się niebiesko włosy chłopak, którego spotkałam przed pastwiskiem.
-Przepraszam, to było niechcący...- Zaczął, a ja wzięłam głęboki wdech, żeby się uspokoić.
-Nic się nie stało. - Wysiliłam się na uśmiech w stronę nieznajomego.

Will?
Sorry wyszło takie sobie

Od Williama do...

Ciemną nocą, gdy niebo pokryte było czarną kołdrą, włóczyłem się po stajni, co chwila, zaglądając w miejsce, w którym do niedawna stała klacz Oriane. Złamane serce kołatało w piersi, nie dając spokojnie oddychać - wszystko straciło jakikolwiek sens i blask. Wnerwianie Blythe'a nie było już tak przyjemne jak kiedyś, a pokój stał się ponury. Cholernie zabolał mnie ten wyjazd bez pożegnania. Niebieskie, z lekka wypłowiałe już włosy opadały mi na czoło, zasłaniając jakikolwiek widok, kląłem więc w myślach, kolejny raz wykręcając numer Oriane, by po raz kolejny usłyszeć jej radosny świergot....poczty głosowej. Minęło tyle dni, a ja nadal nie potrafię, nie potrafię zapomnieć o dziewczynie, w której się zakochałem...zakochałem całkowicie...
***
-Cholera...- zakląłem, wsuwając swoje Nike na stopy. Dzisiejszego dnia miałem udać się do właścicielki, z prośbą o przepisanie mnie do pokoju 18, gdyż nr 24 przypominał o pewnych wydarzeniach, które wyjątkowo mocno na mnie wpływały.
Wizyta u kobiety przebiegła nadwyraz sprawnie - trwała mniej niż 10 minut, ograniczyła się do paru zdań, po których niewątpliwie wyszedłem całkiem zadowolony z gabinetu dyrektorki.
Normalnie ruszyłbym do stajni, jednak dzisiaj nie było po co- konie objeżdżone, wyczyszczone plus nakarmione. Możliwie szybko, udałem się do stajni, gdzie swój posiłek spożywały czterokopytne.
-Sabiśka, ty jesteś już gruba jak beczka.- poklepałem masywną łopatkę klaczy.- Wyjdziemy sobie na padok, dobrze? - chwyciłem w dłoń żółty, podniszczony uwiąz, po czym zapiąłem do równie żółtego kantarka.
Klacz zadowolona wykłusowała z boksu, po czym radośnie ruszyła w stronę pastwisk. Nagle Sabina zawinęła zadem, wyrywając uwiąz z mojej ręki. Ja oczywiście pocałowałem ziemię.
-Hej ty! Łap ją!- krzyknąłem do osoby, stojącej nieopodal pastwiska.

Ktoś? Złapałeś moją Sabinę? xd

Nie przerażaj się początkiem! Inne opowiadania będą pisane w całkiem innym stylu.

Od Leny C.D Esmeraldy

Uklękłam przy łóżku Naomki.
- Żyjesz? - zapytałam cicho. Pytanie było nieco bez sensu, ale w tamtej chwili nie zastanawiałam się nad sensem swoich słów.
- To chyba widać? - powiedziała dziewczyna, czym mnie uspokoiła, choć wydawało mi się, że nie tylko mnie.
- Dobrze się czujesz? - zapytała Esma.
- Bywało lepiej - mruknęła pacjentka - Co się w ogóle stało?
- Spadłaś z konia i straciłaś przytomność. Zadzwoniłam po pomoc. Zawieźli cię do tego szpitala - powiedziała rzeczowo Esma.
- Patrz, co ci przywiozłam - powiedziałam zadowolona, że wpadłam na taki pomysł. Pomyślałam, że przyda się trochę osłodzić atmosferę. Z torby wyjęłam kilka opakowań czekolady. Dziewczyny chyba się trochę zdziwiły, widząc taką ilość słodkich tabliczek.
- Nie wiedziałam, jaką lubisz, więc kupiłam trzy różne. Mleczna, biała, gorzka...
- Gorzka - uśmiechnęła się lekko Naomi.
- Naprawdę? Zastanawiałam się, czy w ogóle ją kupić... - teraz to ja byłam zdziwiona, ponieważ ja za gorzką czekoladą nie przepadałam.
Schowałam białą i mleczną tabliczkę, a gorzką położyłam na łóżku obok Naomi.
- Wiesz Lena, nie wiem, czy ona może jeść czekoladę. - odezwała się, dotąd cicha Katniss.
Spojrzałam na Naosię.
- To tylko uraz głowy. Chyba nie musisz mieć żadnej diety, co nie?
- A skąd ja mam wiedzieć? Nie pytałam się o to - stwierdziła dziewczyna.

<Esma? Odzyskałam sprzęcik>

Od Esmeraldy C.D Karola

-Nie sądzę...- uśmiechnęłam się delikatnie, biorąc do ust ostatnią frytkę, przez którą moja buźka wykrzywiła się, ziemniak był zdecydowanie przesolony.- Esmeralda Muller.- wytarłam usta serwetką, po czym wyciągnęłam telefon. Na sam koniec spod marynarki wyciągnęłam swój akademicki identyfikator.-Ja Cię znam... Obserwuję Twojego instagrama!
Mina chłopaka mówiła sama za siebie - nie spodziewał się, czy może wręcz pragnął, bym go rozpoznała? Standardowo poprosiłam o wspólne selfie, które później dodałam na instagramową profilówkę. Gdy chłopak odwinął biały papierek z gigantycznego burgera, ja zgniotłam w palcach paragon oraz pudełko z frytek, po czym tackę z papierowymi kulkami odniosłam do kosza. Zdecydowanie bardziej odważnie uśmiechnęłam się, dosuwając krzesło do stolika, koloru Écru. Tempo, z jakim kolejne porcje jedzenia znikały z tacy chłopaka naprzeciwko mnie, było wręcz zadziwiające.
-Od kiedy jesteś w Akademii, Karolu?- po długiej chwili milczenia odezwałam się wreszcie. Chłopak podniósł się z szarego krzesła, po czym ruszył w stronę kas.
-Od trzech dni.- odrzekł, tacę odkładając na srebrną półkę, umieszczoną nad koszem.- Nie widziałem Cię jeszcze w Akademii.- wrócił do stołu, po czym oparł się o krzesło.
-Huh, wczoraj przebywałam głównie w stajni prywatnych, za to dwa dni przed leżałam w pokoju, gdyż miałam ostrą reakcję alergiczną na biały ser.- moje palce stały się wyjątkowo atrakcyjne, przez co stukałam nimi o blat stolika, po czym bawiłam się nimi w najlepsze. - Muszę wracać do Akademii, mam trochę zaległości z ujeżdżenia, plus muszę objeździć trzy konie.- westchnęłam.- Jeśli chcesz, możemy później trochę...pozwiedzać.- uśmiechnęłam się lekko, kierując swe kroki w stronę szklanych drzwi.
****
Z szafy wyciągnęłam dresowe shorty, które później szybko wciągnęłam na swoje zgrabne nogi. Stan tych spodenków był wysoki, więc sznureczki zawiązałam na talii, po czym swoją cyjanową bluzkę włożyłam do środka. Teraz powinnam być w boksie Desert, na zasadzie TERAZ, co oznaczało, że mogę przygotować się na niezły ochrzan od Gilberta. Usta poprawiłam granatową pomadką, po czym energicznie wybiegłam z pomieszczenia. Przeciskając się przez korytarz, zauważyłam Karola, podążającego w prawie tym samym kierunku co ja. Przystanęłam więc, machając mu co sił. Brunet zauważył mnie, po czym ruszył szybciej.
-Gdzie się wybierasz?- zapytałam, kopiąc kamyki.
-Idę konia jakiegoś wyczyścić, gdyż za dwie godziny mam jazdę. Jednak wolę się zapoznać z przydzielonym mi koniem.
-Jakiego konia dostałeś?- mruknęłam, od niechcenia podskakując.
-Zdaje mi się, że mój tyłek zasiądzie w siodle Paris.- odpowiedział.- A ty?
-Ach, ja zagrzeję miejsce na grzbiecie Divina.
-Nie kojarzę.
-A taki kary debil, tam się pasie.- wskazałam mały, czarny punkt na soczyście zielonym pastwisku.- Zapewne dzisiaj stratujemy instruktora, możesz sobie popatrzeć na tę rzeź niewiniątek, chociaż ofiarą najpewniej będę ja.- powiedziałam sarkastycznie, po czym równie sarkastycznie się uśmiechnęłam. -Dobrze, a więc idę go czyścić.- Mocując się z klamrą od sztybletów, odpowiedziałam.
Gdy zapięcie butów uległo, biegiem udałam się na pastwisko dla ogierów, gdzie spokojnie stał sobie Dracula. Sprowadziłam go do koniowiązu, po czym przyniosłam cały osprzęt, w tym stare siodło ujeżdżeniowe. Możliwie szybko go wyczyściłam i osiodłałam, po czym zaprowadziłam na czworobok.
-Esma, plan przejazdu jest taki. Teraz rozgrzewka, kilka cavaletti. Później masz mi pokazać idealny kłus wyciągnięty od punktu A do C, następnie przedstawisz mi wolty, na koniec kłus i galop zebrany od H do F. Pragnę też, byś zaprezentowała kontrgalop.
Przerażona poleceniami instruktora, dałam prawie niewidoczny sygnał łydką, na co Karosz ruszył zgrabnym kłusem. Przechodząc przez kłus ćwiczebny i anglezowany, przeszłam do cavaletti oraz kłusa wyciągniętego. Nie będę Was tym zanudzać, gdyż to opowiastki o moim stresie itd. Gdy tylko postawiłam stopy na ziemi, odczułam nieziemską ulgę, Gilbert uśmiechał się. Ogiera odprowadziłam do boksu, po czym przysiadłam na ławce.
-Mogę się przyłączyć?- Karol stanął obok ławki.

Karol? ^^

Od Holiday C.D Luke'a

- Nie, wielkoludzie, zapłaty żadnej nie dostaniesz, bardzo mi z tego powodu przykro - uśmiech mimowolnie wkradł się na moją twarz. Pokręciłam głową z politowaniem, kątem oka obserwując jego poczynania. Owszem, wyświadczył mi ogromną przysługę. Nie dość, że leżałabym teraz pewnie ze skręconym karkiem gdzieś tam na dole, metry pod nami, to i moja towarzyszka broni nie skończyłaby lepiej. Już obraz samej przyjeżdżającej karetki nie wzbudza we mnie żadnych pozytywnych emocji. Jedynie głębokie dreszcze.
Mijają długie minuty, sekundy, które zdają się nie kończyć. Kotka za wszelką cenę próbuje udawać, że nie dostrzegła naszego przybycia na dach, co całkiem nieźle jej wychodziło. Wiem jednak swoje. Może i głucha, ale wzrok i węch ma niesamowity. Nadal z istną dokładnością czyściła swoje, czyste już łapki. Krok po kroku udawało się pokonywać z coraz to większą prędkością czerwone dachówki. Nawet potykanie udało mi się już całkiem dobrze opanować i teraz robiłam to tylko co paręnaście kroków. Starałam się nie porównywać do Luke'a, który dzielnie mi dotrzymywał kroku, choć robił to jeszcze bardziej ślamazarnie niż ja. W końcu po niekończących się minutach ciężkiej wędrówki, Celeste zrezygnowała z siedzenia na dachu i z wielką zwinnością zaczęła poruszać się w kierunku drzwi na strych. Nadal były otwarte na oścież, po tym jak przed chwilą przekroczyliśmy ich próg. Prędko weszła przez nie, zasiadając na progu, obserwując nas z figlarnym błyskiem w oku. Moja reakcja była dość przewidywalna. Mina Luke'a była bezcenna. Główną część jego twarzy zagarnęła irytacja, zaś reszta powstrzymywała się od wybuchu niekontrolowanego śmiechu.
- Zabiję kiedyś tego chole*nego kota. - warknęłam. - Nie ma co, dzisiaj śpisz na korytarzu! - przybrałam obronny wyraz twarzy, zakładając ręce na piersi. Skurczybyk, jeszcze za to zapłaci. Cała sytuacja była śmiechu warta, więc prędko na moją twarz wpełznął niekontrolowany uśmiech, którego szybko próbowałam ukryć pod kaskadą włosów. Prędko zebrałam się w sobie i podążyłam tym razem szybszym krokiem w kierunku drewnianych drzwi. Blondas z cichym, aczkolwiek stanowczym jękiem, nadąsał się jeszcze bardziej, ale posłusznie ruszył za mną.
Tym razem nasza wprawa była głównym czynnikiem złapania kotki. Celeste była całkiem zawiedziona i nawet skomentowała moje złapanie jej małego ciałka w dłonie głośnym fukiem, ale poza tym była całkiem grzeczna w drodze do pokoju. Dopiero, gdy Luke wyraził chęć jej potrzymania zaczęła się prawdziwa zabawa. Podrapane dłonie na zawsze zostaną mu już w pamięci. Albo przynajmniej na całkiem spory kawał czasu. Jego ręce prędko stały się czerwone od szkarłatnego płynu, który sączył się obficie z jego małych, aczkolwiek głębokich ran.
- Boże, tak mi przykro, naprawdę. - mój sfrustrowany głos dało się słyszeć już chyba piętnasty raz z rzędu po nieprzyjemnym incydencie. Luke co prawda za każdym razem zapewniał mnie po parę razy, że nic specjalnego się nie wydarzyło, ale jego skwaszona mina mówiła sama za siebie.
Po raz kolejny schowałam twarz w dłoniach. Co jak co, ale Luke jako mój dobry przyjaciel powinien zostać potraktowany z większą taryfą ulgową przez moją białą kotkę. Dostała, to na co zasłużyła. Co prawda nie wyrzuciłam jej na korytarz, jednakże otrzymała bardziej bolesną karę, paru godzinny łazienkowy szlaban. Niby nic strasznego, ale świadomość kota, że w każdej chwili jego nosek, lub co gorsza, łapka może wyładować w wodzie zapewne nie była dla niej zbyt zachęcająca.
- A co jakbym skręcił kark Twojemu kotu? - z głębokich rozważań wyrwał mnie dopiero głos blondyna, który z wielką uwagą przypatrywał się mojej twarzy. Zamrugałam kilkakrotnie, marszcząc nos. Luke miał dość zafrasowany wyraz twarzy, jakby wciągnęła go za bardzo filozofia.
- Ani mi się waż, ty samolubny gnojku! - z niewiadomych przyczyn w mojej ręce znalazł się widelec, podniesiony z stoliczka. Uraczyłam go szybkim spojrzeniem, typu "czekaj, skąd ty tu...?!", ale niestety niewiele czasu zajęło mi rozwodzenie się nad jego pochodzeniem, albowiem szybko wycelowałam go w nos chłopaka. Chybił o zaledwie milimetr. Jeszcze chwila, a wybiłabym mu pewnie oko. Z resztą, sam się perfidny olbrzym prosił.
- Oj no, Holcia, jakoś trzeba Cię przecież wyrywać z tych ciągłych zamysłeń. Rozumiem, że jestem niezwykle przystojny... - uśmiech zagościł na jego bladej twarzy, a ja pozwoliłam sobie na uniesienie brwi. Może i przystojny by... Nie ma szans. Co nie zmienia faktu, że nigdy nie przyznałabym mu racji, z niezwykle prostego powodu, doskonale obydwu nam znanego.
- A także niesamowicie skromny... - westchnęłam, gdy chciał kończyć zdanie. Gdybym tego nie zrobiła, jak znam życie, siedziałabym teraz na dwudziesto minutowym... nie, wróć, półgodzinnym wykładzie, jaki to on jest cudowny. Byłabym gotowa nawet poszczuć go moim młodym zwierzakiem, byleby tylko się zamknął. - Jejku, Luke, moglibyśmy zostawić sobie pogadankę o twoich niezwykłych urokach osobistych, no cóż... Prwnego innego, bardziej słonecznego dnia? - wzruszył ramionami, ja zaś wywróciłam oczami. - A teraz chodź tuli, a potem co, jakiś seans? Tylko nie zapomnijmy o popcornie, najważniejsza część całego zajścia. Przykre jest tylko to, że za każdym razem kończy mi się zanim się zacznie film. - ostatnie zdanie wypowiedziałam ciszej, bardziej do siebie niż do niego, burcząc niewyraźnie pod nosem. - A, nie zdziw się jeśli bym zasnęła w trakcie filmu, już teraz jestem całkiem śpiąca.
- Obejrzymy bajkę na dobraoc? - uroczej mince Luke'a nie dało się odmówić.
- "Teletubisie", jak będziesz chciał, nawet. - wyciągnęłam laptopa i położyłam go na stoliku, dając blondaskowi duże pole do manewru. Usiadł na kanapie, a ja obok niego i wtuliłam się mocno w jego prawy bok, śledząc wzrokiem każdy jego ruch.

To ten no. Misiu? Szynszylku? ❤️

Od Helen C.D Holiday

Zabębniłam palcami w kierownice, po czym mruknęłam zamyślona:
— Jestem matką trójki małych dzieci oraz siostrą dwóch młodszych sióstr. Mam prawo znać bajki, a Ty się jak wytłumaczysz, droga pannno?
Prychnęła głośno, niemal się śmiejąc:
— Ignorantka! — w udawanym oburzeniu odwróciła głowę, a następnie otworzyła na oścież drzwi i wyszła na zewnątrz — Patrz, piękne niebo...
— Piękny to będzie powrót do mojego łóżka — zawarczalam cicho, chociaż cały czas się uśmiechałam. Mój ton stał się bardziej rzeczowy — Zostajemy tu na noc? Jestem padnięta, a gdybym pozwoliła Tobie prowadzić, skończyłybyśmy w Filadelfii. Masz coś do jedzenia?
Holiday zaczęła grzebać w torebce. Z zaciętym wyrazem twarzy wygrzebała ostatki gumy do żucia, napoczęta butelkę wody oraz paczuszkę herbatników. Wzruszyła przepraszająco ramionami:
— Może coś jest w bagażniku? — zasugerowała — To nie moj samochód, może chowają tu jakieś skarby?
— Zaraz zobaczymy, sama mam tylko 7Daysa i w połowie pusta butelkę z sokiem pomarańczowym — zajrzałam jejszcze do torebki — I jeszcze mus jabłkowy oraz herbatkę dla dzieci.
Wysiadałam z samochodu, a przyjaciółka podążyła moim śladem. W bagażniku znalazłyśmy butelkę wody, pewnie z litr lub półtora oraz przeterminowane krakersy.
— Tylko o dwa tygodnie — powiedziała optymistycznie Holiday. Zadrżała — Wracajmy do środka, zimno tu nieco
— Może pojedziemy do najbliższego sklepu? Chyba jeszcze dam radę... — bez przekonania wypowiedziałem ostatnie zdanie. Cóż, trzeba spróbować. O ile jeszcze kilka minut temu było nam obu do śmiechu, to teraz byłyśmy poważne.
Wsiadłam za kierownicę i odpaliłam silnik. Jęknęłam głośno. Na wyświetlaczu pokazywało się niecałe ćwierć baku. Żadna z nas nie mogła zagwarantować, że dojedziemy na najbliższą stacje benzynową. Dojechanie do Akademii też nie wchodziło w grę, znajdowała się pięć pełnych godzin jazdy samochodem. Holiday musiała się nieźle postarać, żeby dojechać z Orlando do Jacksonville w tak krótkim czasie, chyba że spałam dłużej niż mi się wydawało.
— I jak dasz radę? — spytała Holly, przygryzając wargę.
— Trudno powiedzieć. Nawigacja nie działa, a nam została tylko ćwierć baku. Tylko Ty potrafisz się do tego stopnia zgubić — zachichotałam — Wiedziałam, że mogę na Ciebie liczyć
Wystawiła mi język, chociaż doskonale zdawała sobie sprawę, iż tylko się z nią drażnię.
— Ale nadal nam pozostaje pytanie: co dalej?

<Holly? :3>