Od Williama do...

Ciemną nocą, gdy niebo pokryte było czarną kołdrą, włóczyłem się po stajni, co chwila, zaglądając w miejsce, w którym do niedawna stała klacz Oriane. Złamane serce kołatało w piersi, nie dając spokojnie oddychać - wszystko straciło jakikolwiek sens i blask. Wnerwianie Blythe'a nie było już tak przyjemne jak kiedyś, a pokój stał się ponury. Cholernie zabolał mnie ten wyjazd bez pożegnania. Niebieskie, z lekka wypłowiałe już włosy opadały mi na czoło, zasłaniając jakikolwiek widok, kląłem więc w myślach, kolejny raz wykręcając numer Oriane, by po raz kolejny usłyszeć jej radosny świergot....poczty głosowej. Minęło tyle dni, a ja nadal nie potrafię, nie potrafię zapomnieć o dziewczynie, w której się zakochałem...zakochałem całkowicie...
***
-Cholera...- zakląłem, wsuwając swoje Nike na stopy. Dzisiejszego dnia miałem udać się do właścicielki, z prośbą o przepisanie mnie do pokoju 18, gdyż nr 24 przypominał o pewnych wydarzeniach, które wyjątkowo mocno na mnie wpływały.
Wizyta u kobiety przebiegła nadwyraz sprawnie - trwała mniej niż 10 minut, ograniczyła się do paru zdań, po których niewątpliwie wyszedłem całkiem zadowolony z gabinetu dyrektorki.
Normalnie ruszyłbym do stajni, jednak dzisiaj nie było po co- konie objeżdżone, wyczyszczone plus nakarmione. Możliwie szybko, udałem się do stajni, gdzie swój posiłek spożywały czterokopytne.
-Sabiśka, ty jesteś już gruba jak beczka.- poklepałem masywną łopatkę klaczy.- Wyjdziemy sobie na padok, dobrze? - chwyciłem w dłoń żółty, podniszczony uwiąz, po czym zapiąłem do równie żółtego kantarka.
Klacz zadowolona wykłusowała z boksu, po czym radośnie ruszyła w stronę pastwisk. Nagle Sabina zawinęła zadem, wyrywając uwiąz z mojej ręki. Ja oczywiście pocałowałem ziemię.
-Hej ty! Łap ją!- krzyknąłem do osoby, stojącej nieopodal pastwiska.

Ktoś? Złapałeś moją Sabinę? xd

Nie przerażaj się początkiem! Inne opowiadania będą pisane w całkiem innym stylu.