Od Cavana C.D Arthura

- Tak się składa, że ja tam mieszkam – uśmiechnąłem się – I Vivian i Marceline. Nie wiem jak one ale ja nie mam z tym problemu, one też nie powinny chyba mieć. Vivian też często nie ma w pokoju, bo spędza czas ze swoim chłopakiem.

Arthur wydawał się zadowolony z odpowiedzi, ale pozostał cicho. Nie powiedział nic. Dopiero po chwili, jakby dopiero dobierał słowa do odpowiedniej odpowiedzi, odezwał się:

- To się cieszę.

Chłopak jest strasznie dziwny, a przynajmniej taki wydaje się po pierwszym wejrzeniu. Jest dość specyficzny. Większość osób, które dotychczas znałem były typem imprezowiczów. Dzisiejsza młodzież już taka jest.

Westchnąłem.

- Nie będziesz już jeździł? – zapytałem po chwili milczenia.

Zawahał się.

- Raczej nie.

Dobra, zaczynam się poważnie zastanawiać, czy z tym facetem jest wszystko dobrze. OK,  Cavan, uspokój się. Nie wszyscy są duszami towarzystwa.

- To ja idę do pokoju. Do zobaczenia.

Wróciłem do pokoju, gdzie pierwsze co zrobiłem to położyłem się na łóżku i zacząłem rozmyślać nad swoim życiem ,a dokładnie, co teraz robią moje siostry, a raczej cała rodzina. Może za mną tęsknią? Zapewne. Nigdy nie lubiliśmy się rozdzielać, a szczególne z siostrami. Byliśmy nierozłączni od małego. Od brzucha do teraz, i nadal.

~~*~~

Po długich rozmyślaniach usłyszałem otwieranie drzwi.

<Arthur? Wybacz, że takie krótkie, ale nie mam weny >