Od Cavan'a C.D Olivii

- Rzeczywiście chyba nienajlepszy temat do rozmów – nie okazywałem nigdy uczuć otwarcie, dlatego i tym razem tego nie zrobiłem. Nie lubiłem rozmawiać o mojej zmarłej siostrze, której tak naprawdę nigdy nie poznałem. Poznałem, ale jak byłem mały, a tego już nie pamiętam. Rodzice nigdy o niej nie rozmawiali, a ilekroć o niej rozmawialiśmy mama robiła się smutna i zamknięta w sobie, a tata widząc jej zachowanie nic nie mówił, przez co atmosfera nawet w najśmieszniejszej sytuacji się psuła.

Jechaliśmy tak dłuższą chwilę w milczeniu, cudownym milczeniu, które miało by pewnie  potrwać dłużej, gdyby nie to, że wyjechaliśmy na otwartą przestrzeń, gdzie było jezioro. Wyglądało cudownie przy zachodzie słońca, a fala leniwie obijały się o brzeg. A przy wejściu przyczepiona została łódka.

- Ale tu pięknie – odezwała się Olivia.

Uśmiechnąłem się pod nosem.

- Rzeczywiście.

Zszedłem z konia i usiadłem na piasku. Ważyłem go w rękach chwilę, po czym znowu wsiadłem na konia. Podjechałem kawałek ku wodzie, słysząc lekki odgłos kopyt tuż za mną. Olivia.

Wjechałem do wody na jakieś 60 cm. Eldorado schylił się, aby się napić, a ja poluzowałem mu wodze.

Kątem oka widziałem, jak Livi wjeżdża, ale trzymała się kawałek dalej ode mnie. Jej koń też pił.

Po tej długiej chwili milczenia, w końcu się odezwałem.

- Wracajmy do akademii – powiedziałem, kierując konia z wody, na co dziewczyna poszła w moje ślady.

Po chwili jechaliśmy już ścieżką, pośród drzew. Słońce powoli chyliło się już dawno ku zachodowi, a teraz w lesie stało się mroczno. Drzewa dawały niebezpieczne cienie, mając wrażenie, że w każdej chwili z ciemności może coś wyskoczyć. Chwilowo jest tylko jedno miejsce, które jest blisko, i może mnie zadowolić. A jest nim mój pokój.

Ruszyłem do galopu, przez co dziewczyna, która jechała tuż za mną, kiedy jej koń zagalopował, niebezpiecznie zachwiała się w siodle.

<Olivia? Jest lepsze niż wcześniej, ale mistrzostwem też tego nie można nazwać… ^) >