Od Alexandry cd Edwarda

- Powinnaś się położyć, a ja pójdę po pielęgniarkę.- Edward nadal podtrzymywał mnie w talii, przez co na siłę musiałam się położyć.

- Jesteś nie możliwy.- Mruknęłam odkręcając się na drugi bok.

-Jak z dzieckiem.-Jęknął wychodząc. Po kilku minutach musiałam zasnąć.

Leżałam przykuta do łóżka w jakimś białym pokoju. Jedynym dźwiękiem jaki do mnie dochodził było pikanie aparatury, do której byłem podłączona. Nagle do pokoju weszło dwóch mężczyzn ubranych w białe kitle.

-Ma pani nowotwór musimy go wyciąć.

-Nie, nie zostawcie mnie.- Zaczęłam się szamotać, jednak ktoś trzymał mnie kurczowo za ramiona.

- Alex obudź się, Alex!-Otworzyłam oczy, a Edward widocznie odetchnął z ulgą, po czym mnie przytulił. Po moich policzkach zaczęły spływać łzy. -Ciii, już spokojnie.

Chłopak zaczął delikatnie gładzić mnie po włosach. Parę minut spędziliśmy milczący, aż w końcu się uspokoiłam. Brunet odsunął się, żeby spojrzeć mi w oczy.

- Co się stało?- Zapytał nadal trzymając dłonie na moich ramionach.

- W tym liście...-wskazałam na zakrwawioną kartkę leżącą na stoliku. - Jest napisane, że podejrzewają przyczynę anemii, i niestety podejrzewają jakąś chorobę lub... guza. Mało prawdopodobny jest niedobór żelaza. - Natychmiastowo poczułam jak Edward wypuszcza mnie z objęć. Ukryłam twarz w dłoniach, a chłopak podszedł do stolika i zaczął uważnie studiować list. Nie wiem ile czasu minęło, miałem wrażenie, że minuty zamieniały się w godziny. W końcu wstałam i bez słowa wyszłam z pokoju. Moje kroki od razu skierowałam w stronę stajni. Nie reagowałem na żadne zaczepki, szłam jak zaprogramowana. Zabrałam szczotki z siodlarni i po chwili znalazłam się w boksie Angel'a. W głowie miałam pustkę, a czynności wykonywałam z pamięci. Po jakimś czasie obok mnie znalazł się Edward.

- Alex on już nie ma żadnej zaklejki. - Nie zwracałam na niego uwagi, aż nie złapał mnie za nadgarstki odciągając od wałacha. -Alex, do cholery jasnej.

Łzy zbierały mi się w kącikach oczu.

-Edward, ja nie mam na to siły. Za dużo w życiu przeszłam. Za każdym razem pokonywałam przeciwnościami losu, ale ta przeszkodą jest za wysoka. Przyjdzie czas powiedzieć "game over".- Chłopak ujął mój podbródek i nakierował go, żebym spojrzałam mu w oczy. W moich obecnie można było tylko dostrzec: łzy, bezsilność i przerażenie.

<Edward>