Od Jade C.D Collin'a

- Och, dobrze, tatusiu - mruknęłam nieco niezadowolona uwagą, choć trafiła ona w dziesiątkę. Pomimo, że rzeczywiście trochę niedowagi mam, a i za samym jedzeniem nie przepadam, na pewno nie uważam się za kościotrupa, którego non stop trzeba dokarmiać.. Tak czy inaczej, o zgrozo, ponownie już wciągu dwóch dób zrobiło mi się ciepło na serduchu, widząc przed sobą czekoladowe ciasto. Propozycja mimo wszystko była nie do odrzucenia, a i za chłopakiem nie mogłam pozostać w tyle - po chwili więc, obydwoje szybciutko pochłonęliśmy swoje kawałki. Podczas gdy odnosiłam nasze talerzyki, Collin ruszył na poszukiwania choć jeszcze jednego kawałka czekoladowej ambrozji, jednakże równie szybko, jak skończył swoją porcję, tak samo został odprawiony przez kucharki z kwitkiem. Nie ukrywał, że miał choć tycią nadzieję na pojawienie się jutro równie dobrego, jeśli nie tego samego ciasta.
- Jakieś plany, drogi dietetyku? - Zagadłam bruneta podczas wchodzenia na schody, jednakże on nie odpowiedział nic konkretnego, delikatnie wzruszając ramionami. Nie, zdecydowanie to nie był ten przypadek, w którym to gest "wyrażał więcej niż tysiąc słów".
- Kiedy chcesz się przenieść? - Odezwał się już pod swymi drzwiami, opierając się za równo o ich framugę, jak i o klamkę. Nie przewidział jednak możliwości, zakładającej, że drzwi mogą być delikatnie uchylone. Poleciał więc troszkę do tyłu, chwilowo tracąc równowagę. Pokręciłam z nieznikającym uśmiechem głową i, odchodząc w stronę swojego dotychczasowego pokoju, rzuciłam jedynie informacją, że idę zabrać walizki. Po chwili i Collin wszedł do pokoju, jednakże tym razem, nie opierając się o żadne, zdradliwe drzwi. W środku nie zastaliśmy żadnej z dziewczyn. Szczerze mówiąc, to nawet cieszyłam się z takiego obrotu sprawy - nie musiałam ani się tłumaczyć po co się stąd zabieram, gdzie teraz będę mieszkać, ani kim jest brunet. Pozostało jedynie spakować wcześniej wyciągnięte, najpotrzebniejsze rzeczy, grzecznie oddać kluczyk na portiernię i uciekać z tamtego pokoju tam, gdzie tylko pieprz rośnie.

- Jak to jest możliwe? - Zarzuciłam w akcie totalnej frustracji do góry rękoma, westchnąwszy wcześniej głośno. Te kilka, dosłownie kilka ubrań, schowanych do walizki spowodowało, że ta ani myślała, żeby się jeszcze kiedyś zamknąć. Wieko było delikatnie uchylone do góry, a i zamek powoli kapitulował.
Wtedy to Collin wpadł na jedyny pomysł, który na dobrą sprawę był prosty w wykonaniu i efektywny - z racji, że mimo wszystko jest ode mnie cięższy, usiadł na bagażu, dzięki czemu wszystko poszło już jak z płatka - zamek znowu łatwo się zasuwał, a i po chwili walizka stała zapakowana, w pierwszym momencie delikatnie kołysząc się na kółkach. Po kilku minutowym sporze, którego niestety wygrał chłopak, skończyło się na tym, że oboje targaliśmy do jego (naszego?) pokoju po jednej walizce.

Collin? C: