Od Cavana C.D Anabell - zadanie 2

- Nic się nie stało - uśmiechnąłem się widząc jak dziewczyna próbuje mnie przeprosić, co trzeba było przyznać marnie jej wychodziło.

Dziewczyna jęknęła i podniosła notes z podłogi, który przed chwilą upuściła. Przyglądała się chwilę mi z lekkim zaciekawieniem, ale zaraz zmieszana odwróciła wzrok.

- T-To ja już lepiej będę wracała do pokoju - dziewczyna znowu zaczęła się jąkać, ale ruszyła w wyznaczonym kierunku.

- Wiesz, że właśnie stamtąd przyszłaś? - zapytałem dziewczynę, która była dopiero parę metrów ode mnie, ale kiedy usłyszała moje słowa, zatrzymała się. Zmrużyła oczy, jakby nie mogąc uwierzyć, że mówię prawdę.

- Mhm...

- Chodź - złapałem ją za nadgarstek - pojeździmy.

Dziewczyna zaczęła się wyrywać, ale po chwili się uspokoiła, jakby uznała, że jej reakcja jest nieodpowiednia do sytuacji.

- Jakbym był porywaczem, to byś zaczęła dodatkowo kopać - wyszczerzyłem zęby, a ona na to tylko przewróciła oczami. Jednak dalej kierowaliśmy się w kierunku stajni, a ona coraz mniej protestowała, pewnie nie mogła się doczekać jazdy.

Szybkim krokiem dotarliśmy do stajni.

- To na jakim koniu jedziesz? - zapytałem, zachodząc ją od tyłu, na co ona tylko podskoczyła w miejscu - Nie jestem straszny...

- Chyba na tym - dziewczyna puściła moją wcześniejszą uwagę mimo uszu i wskazała na konia po swojej prawej stronie, po czym odczytała głośno napis na tabliczce - Wings?

- Tak. Ja chyba pojadę na Olimpii... - po raz kolejny. Ostatnio miałem na niej dość niemiłą historię, ale mimo to nie miałem jej tego za złe.

Anabell wsadziła notes do kieszeni bluzy.

Poszedłem do boksu klaczy, choć najpierw wyciągnąłem sprzęt z siodlarni, a przytaszczenie go zajęło mi dość dużo czasu, tym bardziej, że boks klaczy znajdował się jako jeden z najdalszych.

Wślizgnąłem się do boksu, gdzie czekała na mnie zniecierpliwiona Olimpia.

- No co? - pogłaskałem ją - Stęskniłaś się za mną?

Klacz zarżała przyjaźnie, a ja tylko się zaśmiałem w odpowiedzi.

Jednak zanim zrobiłem choćby krok, klacz stanęła dęba, a kopyta niebezpiecznie zbliżyły się do mojej twarzy, do której dzieliło mnie jedyne parę marnych centymetrów.

Jedyne co zdążyłem zrobić to zakryć twarz, za nim ogarnęła mnie ciemność z każdej strony.

~~*~~

- Cavan! - krzyknął jakiś głos, którego za cholerę nie mogłem rozpoznać.

- Cavan? - znowu ta sama osoba, ale po głosie można stwierdzić już, że to dziewczyna. Nadal nie mogłem sobie przypomnieć.

Ale... czekaj. Zaraz. Ana... Zaraz, jak ona miała na imię? Anabell? Raczej.

Otworzyłem powoli oczy, ale narastający ból w lewym ramieniu dawał mi się we znaki, jeszcze do tego pulsująca głowa, która miała mi zaraz pęknąć. Dlatego też znowu zamknąłem oczy.

- Halo? Tu ziemia do Cavana? - powiedziała niepewnie, a w jej głosie można było usłyszeć lekki strach, który pomimo mojej pulsującej głowy dało się wyczuć.

Syknąłem z bólu, kiedy moje ramię wykrzywiło się pod dziwnym kontem, a ja modliłem się, żeby z moich oczu nie leciały łzy.

Przecież faceci nie płaczą. No dobra, to w takim razie nie jestem facetem.

Tym razem otworzyłem oczy trochę szybciej i ujrzałam Anabell. Pochylała się nad mną i wyraźnie próbowała coś zrobić.

- Idziemy do pielęgniarki - odparła i próbowała mnie jakoś ciągnąc, co jej marnie wychodziło, ponieważ taki lekki to ja nie byłem.

<Ana? Moja wena miała wczoraj pogrzeb, oczywiście na niego przyszłam...>

Dostajesz 10 punktów.