Od Irmy C.D Jonathana

Powoli zaczęłam uspokajać źrebaka. Delikatnie głaskałam go po pysku i szeptałam do ucha że wszystko będzie dobrze. Mały był tak osłabiony, że nie mógł się utrzymać a nogach i położył się. Czułam że słabnie z każdą chwilą co mnie niepokoiło. Czas się niemiłosiernie dłużył, przez co, co chwilę patrzyłam w stronę chłopaka z niecierpliwością. On także się denerwował i co chwilę się nerwowo rozglądał. W końcu usłyszeliśmy jak ktoś jedzie.

- W końcu! - powiedziałam z ulgą.

- Pomóżcie nam go zapakować! - powiedział weterynarz.

Tak tez zrobiliśmy. Źrebak strasznie się chwiał na nogach i musieliśmy go cały czas podtrzymywać, a gdy w końcu znalazł się w przyczepie, weterynarz odjechał. Ja i Jonathan zostaliśmy ze swoimi końmi i odprowadzaliśmy odjeżdżającą przyczepę wzrokiem, a gdy zniknęła, odezwałam się:

- Jakim trzeba być potworem, żeby zastawiać sidła na zwierzęta… - powiedziałam załamana i podeszłam do Jumpera.

- Też tego nie mogę zrozumieć – odparł i wsiedliśmy na swoje konie.

Nie mieliśmy ochoty na dalszą jazdę, gdyż cały czas mieliśmy przed oczami rannego źrebaka. Wróciliśmy więc do akademii po południu. Zmęczeni odprowadziliśmy konie do stajni i się nimi zajęliśmy. Poszliśmy do akademika, żeby coś zjeść i odpocząć. Nie chcieliśmy wchodzić na stołówkę, więc poszliśmy do kuchni zrobiliśmy sobie grzanki i po gorącej czekoladzie. Poszliśmy do salonu, gdzie całe szczęście nikogo nie było, więc mogliśmy usiąść i porozmawiać w spokoju.

- Dzięki, że mogłam z Tobą nocować od gwiazdami. - odezwałam się nagle i upiłam łyk gorącego napoju – Było super fajnie – powiedziałam i się do niego cięło uśmiechnęłam. Chłopak siedział obok mnie, gdyż siedzieliśmy na kanapie, więc spojrzał na mnie.

< Jonathan? Wybacz że tak długo ;-; >