Od Naomi C.D Esmy - zadanie 9

- Ładna – powiedziałam z uznaniem, widząc czarną folblutkę.

- To Castia II De Kilati. Piękna, prawda? – poprzedni właściciel konia Esmy, pan Kimkely.

- Tak, ale… nie ma czegoś takiego, co bym chciała. Nie pasuje do mnie – wyjaśniłam, a mężczyzna kiwnął głową i zaprowadził klacz do boksu. Pooglądałyśmy jeszcze konie, choć Esma patrzyła się tylko na jednego – na Nomingę, pewnie w przyszłości ją kupi.

- A ten twój Empire, czy jego matka to nie czasem Estar? - Zapytał pan Kimkely.

- To prawda, dlaczego pan pyta?

- W takim razie… Ojciec Estar to Enter, skolei ojciec Enter’a to… Secretariat!

Popatrzyłam na mężczyznę, robiąc przy tym „wielkie oczy’. Po chwili ciszy postanowiłam ją niezwłocznie przerwać i z niedowierzaniem powiedziałam:

- To by wytłumaczyło jego niewiarygodną szybkość… Ale jakim cudem???!!! Skąd pan to wie?!

- Widzisz moje dziecko, ze swego czasu miałem zaszczyt opiekować się Enter’em, właściwie to był mój. Przyjaźniłem się ze pewnym człowiekiem, który postanowił pokryć nim swoją klacz, jednak niedługo po tym powstały źrebak.. such o nim zaginął. Dopiero niedawno dowiedziałem się o jego wcześniejszej historii.

- Czyli… To dlatego jest taką torpedą! To niesamowite! – zaczęłam się zachwycać, ale Esma mi przerwała:

- Niestety, musimy się już zbierać.

Osiodłałyśmy konie i pożegnałyśmy się z panem Kimkely. Później pogalopowałyśmy do domu. W końcu dotarłyśmy do akademii. Zsiadłyśmy z wierzchowców i wprowadziłyśmy je do stajni. Po oporządzeniu Empika poszłam do siodlarni odnieść jego sprzęt. Zatrzymało mnie kolorowe ogłoszenie, które wisiało na drzwiach budynku.

WSZYSTKICH UCZNIÓW ZAPRASZAMY DO WZIĘCIA UDZIAŁU W KONKURSIE PIĘKNOŚCI KONI!!!

Konkurs odbędzie się w sobotę 10 grudnia. Każdy będzie mógł wystroić swojego konia (w przypadku nie posiadania własnego wierzchowca można brać udział z koniem przydzielonym do opieki bądź po zapytaniu właścicielki stajni z koniem stajennym) dowolnym stylem. Dozwolone są wszystkie przebrania. Będzie oceniany tylko koń, bez jeźdźca. Zapisy kończą się 9 grudnia, proszę wpisywać się razem z biorącym udział koniem w miejscu pod plakatem.

Dal zwycięzców przewidziane są nagrody!

Lista biorących udział:

Lily - Moonlight

Edward - Wera o

Castiel - Atlantic

Luna - Paris

- Esmuś, chodź tu! - zawołałam, patrząc z niedowierzaniem na kartkę. Dziewczyna podbiegła i w mig przeczytała tekst.

- Biorę udział... Hmm... Z Ideał - powiedziała stanowczo.

- Ja raczej wezmę Akate, mam już nawet pomysł na przebranie.

- Bo co? Empik jest według ciebie brzydki? - zaśmiała się Esma.

- Nie, przeciwnie, z nim będzie nieuczciwie, z łatwością rozwali konkurencję. Jego zajebistość oślepiłaby wszystkich bez wyjątku, wolę nie mieć tego na sumieniu - zadarłam nos, uśmiechając się sarkastycznie. Esma się skrzywiła, po czym wybuchła śmiechem. Odniosłyśmy siodła, a później wzięłyśmy pierwszy lepszy długopis, który znalazłyśmy na drodze i wpisałyśmy się na liście. Potem rozstałyśmy się do swojego pokoju. Miałam już pomysł co do Akate, więc musiałam trochę go upiększyć i wziąć się do racy. Ale jednocześnie byłam zmęczona i strasznie podekscytowana wiadomością, że mój konik to prawnuk, jeśli się nie mylę, Secretariata, mojego wzoru konia wyścigowego. Kiedyś, kiedy byłam mała i głupia marzyłam sobie, że jest on moim koniem, ale później, kiedy trochę podrosłam zrozumiałam, że jest to nadzwyczajnie niemożliwe. Kiedy więc dowiedziałam się, że mój koń to jego potomek, na początku trudno mi było uwierzyć, i nawet teraz mam wątpliwości, czy to prawda. Ale, jako że byłam naprawdę zmęczona, wzięłam szybki prysznic, trochę posurfowałam po Internecie i padłam na poduszkę.

***

Rano wstałam nie mniej podekscytowana niż wczoraj wieczorem. Ubrałam coś na siebie i po krótkiej próbie uczesania moich zawsze rozwalonych na wszystkie strony włosów można było uznać, że MOŻE ktoś mnie rozpozna. Była już 07.00, a konie na konkurs miały się stawić już o 12.00, czego dowiedziałam się od pani Rose. Musze przyznać, że trochę zaspałam, bo mój matematyczny umysł podpowiadał, że będę mieć około 4 godziny czasu na wystrojenie i umycie konia. Czyli źle, baaardzo źle… w pośpiechu chwyciłam wielką, brązową apaszkę, którą znikąd miałam w szafie, ale mogła być teraz bardzo przydatna. Cieszyłam się wtedy, że dość lubię brązowy, bo dzięki temu miałam zapasowy kantarek, nauszniki i owijki w tym samym kolorze. Miałam już bowiem niecne plany. Zbiegłam do stajni, zerkając na plakat z ogłoszeniem konkursu. Będą startować:

Lily i Moonlight

Edward i Wera o

Castiel i Atlantic

Luna i Paris

Esmeralda i Ideał

Naomi i Akate

Jennefer i Avene Tsuki

Noah i Melissa

Ok, może uda mi się wygrać… Dziewczyno, opanuj się, przecież bierzesz udział dla zabawy! Poszłam do stajni, a Empiryk zarżał mi na powitanie.

- Nie teraz, malutki – odpowiedziałam mu szybko, ledwo zdążając musnąć go w niewiarygodnie miękkie chrapy – Wiesz, że jesteś potomkiem Secretariat? Tak, mój książę!

Koń już zaczął międlić moją jakże piękną dziurawą bluzę, więc szybko odeszłam, żeby się przynajmniej jakoś prezentować. Podeszłam do izabelowatej klaczy, która akurat teraz zaczęła „bawić się ze mną w berka” na padoku. W końcu udało mi się ją złapać w kantar i przypiąć do płotu. Wzięłam szampon specjalnie przeznaczony dla koni, wiadro z wodą i gąbkę i zaczęłam ją myć. Musiałam się nieźle napracować, bo po namydleniu i spłukaniu szamponu musiałam jeszcze trochę ją ‘podsuszyć”, co zrobiłam chodząc z nią w ręku po dziedzińcu na pełnym słońcu, robiąc nieskończoną liczbę kółek. Później wtarłam w Akate mój prywatny nabłyszczacz do sierści, czy jak to tam zwą. Później znowu podsuszanie… zmęczyłam się niemiłosiernie, ale efekty były tego warte. Zerknęłam na zegarek – już tylko godzina! Rzuciłam się na grzebień do grzywy i zaczęłam energicznymi machnięciami ją rozczesywać. Później zaplatanie, dziękowałam Bogu, ze kiedyś chciałam się nauczyć kilku prostych splotów na grzywie i ogonie. No, ten, który zrobiłam nie był znowu taki łatwy. Teraz ogon, i ciągłe kopanie. Tu spociłam się najbardziej, ale w końcu, z kilkoma siniakami skończyłam robotę. Ozdobiłam jeszcze sploty kokardkami i… kątem oka zobaczyłam biegnącą w moją stronę Esmę.

- Hej, jeszcze tylko 5 minut – zawołała, ale na chwilę stanęła i oniemiała, widząc klacz – Pięknie… musisz mnie czegoś takiego nauczyć.

- Tylko 5 minut?! – przerażona zarzuciłam brązową apaszkę na szyję konia, później tego samego koloru nauszniki i owijki, które założyłam tylko na przednie nogi, według mnie tak wyglądało ładniej. Na końcu zmieniłam normalny, trochę zużyty kantar Akate na piękny, brązowy i nieużywany mój. Postarałam się wet, żebym miała brązowy uwiąż, tym razem stajenny. Poprowadziłam dumną klacz na dziedziniec, gdzie czekała na mnie już cała reszta. Pani Rose posłała mi nieprzyjemne spojrzenie mówiące „Spóźniłaś się!”, więc od razu zwróciłam wzrok na moich konkurentów. Według mnie wszystkim należały się pierwsze miejsca, konie wyglądały szałowo. Właścicielka stajni powiedziała:

- Według mnie wszystkim należą się brawa, wasze konie wyglądają przecudownie! Teraz pozwólcie, by komisja przeszła i ustaliła miejsca.

Komisja składała się z dwóch stajennych i pana Rose, ale się nie odzywam. Czułam się trochę dziwnie, kiedy oglądali Akate ze wszystkich stron, klacz zaczęła się już niepokoić.

- Proszę uważać, Akate nie jest konikiem, który będzie ciągle stał bez ruchu – próbowałam delikatnie wytłumaczyć jury, co może za chwilę zrobić klacz. Stajenny na „znak pokoju” pogłaskał ją po nosie, można by uznać za śmieszne, że w ogóle tu go zatrudnili. Dostał to, co mu się należało – Akatka capnęła go w kurtkę i mocno pociągnęła. Zanim mężczyzna zdążył się zorientować miał już dość ostrzegawczy znak – niemałą dziurę w zarzutce. Wszyscy parsknęli śmiechem, a zawstydzony stajenny wysłał mi przepraszające spojrzenie.

- To takie ostrzeżenie, jakby miał pan to robić drugi raz. Wtedy będzie bolało – uśmiechnęłam się sarkastycznie. Tym razem obaj właściciele akademii wysłali mi karcące spojrzenia, ale nie jestem grzeczną dziewczynką, powinni się tego nauczyć. A od tej uwagi wprost nie mogłam się powstrzymać.  Później wszystko poszło gładko, jury naradzili się i szepnęli wyniki pani Rose.

- A więc… na trzecim miejscu znajduje sięęę… Edward Chase! – zawołała – Na drugim… Naomi Sullivan, a na pierwszym… Esmeralda Schrase!

Rozległy się gromkie brawa, które jednak ucichły na widok nagród. Starałam się nie wybuchnąć śmiechem, bo naprawdę, nie mogli znaleźć czegoś bardziej wyszukanego. Kiedy w końcu atmosfera zrobiła się luźniejsza podeszłam do Esmy z książką „Moja pierwsza książka o koniach” przy boku. Mimo, że dziewczyna była na pierwszym miejscu w dłoniach dzierżyła książkę „Ja i mój koń’ i wór słodyczy. Szczerze, nie żałuję, że nie jestem zwycięzcą, bo biedne słodkości przeterminowałyby się w kącie mojej półki, a książka pokryłaby się kurzem.

- Jak tam, zadowolona ze zwycięstwa i nagród? – uśmiechnęłam się żartobliwie.

<Esma?>

Dostajesz 45 punktów.