Od Aleksandra C.D Jade

Siedziałem w pokoju, czekając na Jade i przeglądając wiadomości w Internecie. Czasami pasowało się jednak dowiedzieć co też się działo. Nawet jeżeli większość z tego nie była dobrymi wieściami. Na świecie trąbiło się głównie o katastrofach, zamachach, wypadkach. Nie było miejsca na dobre wieści…

Drzwi otworzyły się i stanęła w nich Jade.

- Spóźnione śniadanko przyszło – powiedziała i odłożyła talerz na stolik, po czym usiadła obok mnie.

- Coś się stało? – spytałem, bo zdecydowanie coś mi nie odpowiadało. Blondynka była jakaś spięta…

- Tak… Pewnie! – odpowiedziała i uśmiechnęła się. Był to jednak ten uśmiech, który choć pozornie piękny, nie sięgał oczu. Zdążyłem już poznać nieco Jade i wiedziałem, ze taki właśnie uśmiech gościł na jej twarzy gdy na przykład próbowała ukryć przede mną ból.

- Wiesz, ze gdyby coś się działo, to możesz mi powiedzieć, prawda? – powiedziałem, niby to, żeby ją w tym upewnić, a pod tym kryła się sugestia i mała prośba. Nie lubiłem kiedy coś ją gryzło.

- Nic wielkiego. Zwyczajnie… mała sprzeczka ze starą znajomą. Zdarza się – rzuciła i sięgnęła po herbatę.

Spojrzałem na nią jeszcze. Coś mi się nie wydawało, że to była tylko mała sprzeczka. Miałem wrażenie, że coś dziewczynę dotknęło i to dość poważnie.

- Naprawdę to nic takiego. Nie musisz się martwić – zbył ponownie. Nie pozostawało mi więc nic innego jak zabrać się za jedzenie śniadania.

Dalsza rozmowa zeszła na przyjemniejsze tory, które rozluźniły atmosferę i sprawiły, że sama Jade była spokojniejsza. Miałem szczerą nadzieję, ze naprawdę to, co się stało nie było niczym poważnym. Jeżeli byłoby jednak inaczej, byłem gotów pomóc jej, cokolwiek miałoby to oznaczać.

Przerwał nam odgłos wibracji. To mój telefon drgał zawzięcie jeżdżąc niemal po blacie stolika.

- Aleksandrze, dzwonię do ciebie i dzwonię… - odezwała się moja mama. Słychać było, że martwiła się. Zawsze wtedy miała słaby głos i siliła się na oficjalny ton, żeby nie można było wyczuć w niej paniki, jaka zwykła ją ogarniać.

- Wybacz… Późno dziś wstałem – rzuciłem i przepraszająco uśmiechnąłem się do Jade, wiedząc, że rozmowa nieco potrwa. Blondynka pomachała mi lekko i stuknęła w swój telefon, dając znać, że wyjdzie na mały spacer i żebym zadzwonił do niej gdy skończę. Przytaknąłem.

- Imprezowałeś? – spytała moje rodzicielka od razu.

- Nie, nie… To nie była żadna impreza. Wiesz z resztą, że nie przepadam za większymi spędami towarzyskimi – przypomniałem, bo mama miała jednak w zwyczaju nadinterpretować i martwić się.

- To dobrze – w jej głosie była ulga. – Mayu pytała o ciebie. Obiecałam, że pozdrowię ją od ciebie.

Tym razem to ja ciężko westchnąłem i spiąłem się. Mama, wedle tradycji, postawiła sobie za cel znalezienie mi odpowiedniej żony. Uważała ponadto, że jestem już w wieku, w którym powinienem myśleć o zakładaniu rodziny. W końcu biznes, jaki miałem przejąć gwarantował mi stabilność finansową, a tylko to się liczyło.

- Mamo, błagam… - jęknąłem niemal. – Rozmawialiśmy już o tym… Poza tym musisz wiedzieć, że kogoś poznałem i mam nadzieję, że wyjdzie z tego coś poważnego.

- Jak to? To dlaczego ja nic o tym nie wiem? Jaka ona jest? Skąd pochodzi? – tu pojawiło się jeszcze wiele pytań, z których, no cóż… nie an wszystkie potrafiłem od tak odpowiedzieć. W końcu nie wiedziałam o Jade jeszcze aż tak wiele, żeby zaspokoić ciekawość kobiety. Długo mi zajęło przekonanie jej, że muszę się już rozłączyć i, ze porozmawiamy innym razem, bo wciąż o coś mnie męczyła.

<A Ty co robisz, kiedy ja walczę z mamą?>