Od Aleksandra C.D Jade

Starałem się obserwować stojącego przede mną kasztana. Bacznie przyglądałem się każdemu z jego ruchów, także tym drobnym, pozornie nieznaczący, mogącym zdradzać niezadowolenie, strach czy inne negatywne emocje. Na moje szczęście nie dostrzegłem nic takiego, co sprawiło, że powoli, ale także i ja zacząłem się rozluźniać. Nie wiem czy zwyczajnie trafił mi się niezwykły, wystarczająco cierpliwy koń, czy może cuda zdziałała znów obecność Jade, która przyglądała się nam cały czas.
Nie rozmawialiśmy przez dłuższą chwilę. Nie specjalnie musieliśmy. Ja robiłem swoje, ona wszystkiego doglądała.
- Nieźle ci poszło jak na kogoś, kto wpisuje się w koński jadłospis – stwierdziła, kiedy wałach stał już czysty i zadowolony z odrobiny pieszczot.
- Kiedy mam przy sobie kogoś, kto mnie obroni, to nie jest tak źle – stwierdziłem z uśmiechem.
- No ładnie! Nie dość, że kobieta, to do tego ranna i ma cię bronić! – pokręciła głową, ale uśmiechnęła się przy tym szeroko. – Chociaż jak tak pomyślę to obrona może ci się teraz przydać.
Dziewczyna wskazała na naszykowany osprzęt.
- Teraz będzie ci potrzebne nieco cierpliwości, bo Starsheep nie lubi współpracować przy siodłaniu, ale za to odwdzięczy się później – wyjaśniła.
- Mama nadzieję, że nie próbą wysłania mnie do szpitala – dorzuciłem pod nosem.
- Oj nie przejmuj się, w razie czego będziemy się kurować razem. Wtedy to dopiero będzie wyścig! Ja o kulach, ty też… Wreszcie będą równe szanse.
Z uśmiechem, którego nie potrafiłem powstrzymać, ruszyłem do wierzchowca. Faktycznie teraz zachciało mu się brykać, a współpraca była ostatnim, co miał w planach. Łeb zadarł wysoko i miał w nosie czy czegoś od niego chcę. Testował moją cierpliwość długo i wytrwale. Każdy mały postęp musiał obrócić w niwecz. Przeliczył się jednak, bo mimo wszystko ciężko było wyprowadzić mnie z równowagi. Czego jak czego, ale cierpliwości nigdy mi nie brakowało. Gorzej było ze stanowczością, co ogier wykorzystywał, wyczuwając najwyraźniej, że nie zrobię niczego na siłę, jak zapewne uczyniłby to ktoś inny. W końcu jednak zdecydował, że i mnie jakaś litość się należy i dał się ubrać.
Jade przyglądała się moim zmaganiom i wbrew pozorom nie ziewała jeszcze zawzięcie, umierając z nudów. Wydawało mi się, że wręcz przeciwnie, że samo przyglądanie się wałachowi sprawia jej przyjemność.
Podziwiałem ją za to szczerze. Widać było, że konie wiele dla niej znaczą, a obcowanie z nimi jest zwyczajnie pasją. Ja byłem inny… pusty. Miałem może i nieco zainteresowań, do jednych przykładałem większą wagę, do innych mniejszą, ale żadne z nich nie nosiło znamion pasji, nie było czymś o czym mogłem powiedzieć : „tak, to jest to, co chcę robić w życiu, z czego nie zrezygnuje nigdy”. Najgorsze było to, że nawet nie wiedziałem jak coś takiego odnaleźć…
- A teraz sprawdzimy ile pamiętasz z jazdy konnej – stwierdziła blondynka zaczepnie.
Westchnąłem więc i nie pozostało mi nic innego, jak wskoczyć w siodło i zweryfikować swoją wiedzę i pamięć. Ruszyłem ostrożnie, lekko popędzając wierzchowca. Tym razem mnie zaskoczył i to pozytywnie. Nie szarpał się, reagował od razu i dokładnie, czasami jedynie z lekkim oporem, zupełnie jakby chciał mi pokazać, że coś robię niepotrzebnie. Cała jego krnąbrność zniknęła na rzecz spokoju. Przez chwilę pozwoliłem mu puścić się nawet lekkim kłusem, nawet jeżeli nie byłem co do tego pewien. Starsheep jednak zdawał się wiedzieć co robi i płynnie zwolnił, kiedy uznał, że mam dość.
- Trochę sztywny jesteś, ale nie jest najgorzej jak na jazdę na szczurze! – zawołała do mnie Jade, a ja ściągnąłem lekko wodze kierując zwierze w jej stronę.

<Jade? Koperek na koniu… nie do wiary>