Od Cavana C.D Anabell

Dziewczyna zdawała się być mocno onieśmielona.
- Jeszcze raz zapytam - powtórzyłem troszeczkę głośniej - Czy na pewno wszystko w porządku? - Uniosłem brew do góry, widząc jej lekko zmieszaną minę.
- Tak, tak - odparła trochę śmielej wiedząc, że jeśli znowu się zająka nie dam jej spokoju. Tym razem wyglądała na przekonaną, dlatego szybko po prostu uwierzyłem, że mówiła prawdę.
Siedzieliśmy dobre parę minut w ciszy, a ja zastanawiałem się, o czym rozmyśla Anabell, która zdała się nie brać udziału w świecie realistycznym, pogrążona głęboko w myślach. W końcu poddałem się i po prostu zapytałem:
- Nad czym tak dumasz?
Podskoczyła lekko zupełnie nie spodziewając się zadanego pytania z mojej strony. Dopiero po chwili udało jej się odpowiedzieć, na zadane przeze mnie dość trudne pytanie.
- Zastanawiam się nad tym i owym - powiedziała wymijająco. Niestety nie uwierzyłem jej, ale postanowiłem nie ciągnąć dalej tego tematu, wiedząc, że będzie zakłopotana.
Haha, przejrzałem ją.
- Wracamy do akademii? - zapytała czym mnie zaskoczyła, ponieważ to nie ona zazwyczaj zaczynała temat. Ciekawe czemu? Pewnie lepiej rozmyśla jej się w pokoju pod kołdrą.
- Hmm... - odparłem wyrwany chwilowo z zamyśleń o rodzinie - Tak.. Jasne, ruszajmy - podniosłem się, Ana także zdążyła już wstać i teraz poruszała się w kierunku drzew.
- Nie w tą stronę! - zawołałem za nią. Zrobiła zaskoczoną minę, ale podbiegła do mnie.
- Zdawało mi się...
- Źle Ci się w takim razie zdawało - wyszczerzyłem zęby w uśmiechu - Nie no...
Ruszyła bez słowa w drugą stronę.
- Co...?
Odczekałem jeszcze chwilę, aż wejdzie do lasu, ale zanim to zrobiła obejrzała się za mną.
- Po prostu, chciałem, żebyś na mnie poczekała - odparłem dumny z przechytrzenia dziewczyny i odszedłem w kierunku z którego przed chwilą wróciła - Idziesz?
Próbowała udawać nadąsaną, ale w końcu ruszyła za mną.

Anabell? Cierpię na brak weny ;-;